Xirula ttiki batek jotzen du
stratford haraneko melodia,
errari, gorputzak edozein muino txokotan
batzen ziren sasoiez oroituz,
itzuliko ez garen lur garaiak eta han
gelditu ziren izakiak gogoan,
eta tristurak harrapatzen gaitu
ontziaz bestaldeko taberna zuloan.
Bizitza dohakabeen bisitak atxilotu gintuen gisara,
itzultzeko lain sos pilatzea
ametsa baino ez izatearen ikara,
eta ikara
gaur gauez ere ez zaudelako ene ohean.
Basotik trago heze bat hartzen dut
lei tarteak urtuz mihi dorpez.
Gero txaloak, harpa bat eta
gaitarik solemneena entzuten dira,
nola alkoholdun malenkonia tanta bat
lekeitioko portuan.
© Urtzi Urrutikoetxea