Ohe bazterrean pilaturik utzi ditut liburuak
eta flexoa amata eta bihotza isetu dut.
Gaur urduri heldu naiz etxera
giroan polizia sozialen kamuflajea
txarto dekoratu dutelako
eta goizean itsatsitako kartelak zoruan
hautsirik jaso ditudalako.
Jausi berri den egunkari faxista xerkatzen dut
atzamarrez ohepetik,
zure argazkia agertu zeneko ale hura gordetzen dut
oraindik,
orrialdeak beilegitu eta fotografiakoa
zu ez zarela jakin arren.
Erritualerako prestatu naiz
eta pot bat eman dizut bekokian eta
pijamako prakak erantzi eta komuneko papera
mesanotxean dagoela ziurtatu dut.
Pertsianako zirrikituetako argitik ez zatoz zu eta
iluntasunak guztiz irentsi arte beheratu dut,gero imajinatu egin zaitut goizeko iruditik,
orrazkera berriak sama desiragarriago marrazten dizu,
ezpainetako autobidean hegoaldera
polo grisetik ez dizut
sujetadorearen kolorea asmatzen ahal,
zuk zuria behar duzu ordea
ez duzu sekula... beno, oso gutxitan.
Eta gaur ez didazula so egin ohartu naiz
gure alfabeto sekretua mututu egin dela
eta eskuan amets dekadente baten arrastoen
gutun loakartua baino ez daukat.
Goizeko praka bakeroak ondo lotzen zitzaizkizula
eta kuleroak marratu eta
estaltzen saiatzen zinen lerrottoa
deskribatzen zizun eta nik inoiz
sentitu dut zure epela belarri ostean eta
oharkabean bailitzan bizkarra zulatzen zenidan
kamiseta zuriko bularrak itsatsiz.
Baina ez, gaur kanpaia nasai jotzeko ere,
sirena gehiegi entzuten da.
© Urtzi Urrutikoetxea