JOXERRA AGIRREK
ETXE BERRIAN
a
Izen erratuko herri bat. Bidea
bi lizar zahar atarian, sahatsa atzean
belarra gorritxuriz hesirik. Etxea
arberazko geometria ilunkera eta
azkenera, egiazko bizimodua bizitzeko
irrika trinkoa, oraina zurezkoa izanen den lekua.
Sartu eta egongela egonen da, zabal-zabala
argiaren argiz transparentea ia
hori lodiak, gorrikara amestiak
urdin enantzak, granate ezinak:
sutondoa paratuko dut han
eta inguruan sofak
klartasunean nabigatzeko bapore.
Oroimenaren mugarri gisa
harat-honatako bizimodutik salbatu objetuak:
haurtzaroko marioneta adargabetua
argiaren zurgin, kaleidoskopio nabarra,
aitonaren Afrikako gerrako ezpata,
denboraz ilun eta zilarrez
nik bere burua bestelakoa nahi zueneko aztarna.
Dora Salazarren koadroa
non giza artifizioaren kirrinka
adierazten baita burdinazko menina batean
edo Asun Goikotxearen paisaia abstraktua
more lirikotan, beltz sakonetan, laino magenta,
melankoliaren habia. Eta hor,
etxean nonbait, hots batzuk
norbait bere zereginetan arituko balitz bezala.
Goialdean gela eta lan gela,
liburu batzuk eta diskoak,
mahai handi bat
izaki biziduna bailitzen arnaska,
leiho batetik paisaia urdinkera
(berdeak: ilunak argietara
buruaz beste eginez, arreak
multzoka kantuz, grisak
hegan nahiez, urrezkoak
alderrai, gorriskak
bizkarroi, urdin faunak)
liburuen pausaleku, ezen irakurketek
benetan gozatu eta barneratuko badira,
behar baitute paisaia bat
non begiak herra, non gogoa gal.
Gautzean laranja urruna
itzal erraldoietan erabakitzera doala,
lehengo hotsak emakume izanen dira,
ez dut amodioa esanen
baina bai elkarrekin, elkar gu
deneko tarte ezindu horretan,
atzipe gaitzan zoriontasunak ez bada
bai euriak, heze eta aratz nahiez
fruta zaporez ernatuko duen bakean.
© Juanjo Olasagarre