ANGELINES BERASATEGIK
XABIER BIZIRI
b
Ni ere izan nintzen
noizbait ere bizitzaren alde horretako izakia;
denbora dexente egiten du, dena den,
begietara datorkidan iluna bezainbat ia.
Eta zu ilusioaz mintzo zatzaizkit
egunez eta haien plazerez,
eutsi egin behar diodala, diozu,
goiari eta neure buruari. Gora bihotzak
dagizu orro, utzi jarrera negatibo hori,
nire begiak lainoz garbitzen saiatzen zarelarik.
Alferrik! Xabier, nirean nago
orain, heriotza baten ondoan,
bertan gora dago dena eta ni,
eta kosta egiten da, ez uste,
bizigintza ofiziora itzultzea,
kosta egiten da kamisoi begirada utzita
kolore nabarregiko egongela honetara jaistea.
Ze hemen funtzionario batek
artxibatu txostenak bezala
baitoaz egunak egunen ondotik
elkar iduri duten bizipenen atzetik,
eta denak du erromantzeetako tragikotasun higatua
eta edertasun nekatu eta firfildu hori.
Hor ordea, bizitza, soil-soilik
txandalez nonahi eta tripa lodi.
Ez eskatu arren itzultzeko,
ez esan kronikoa dudala
uzkurtasun maniako depresiboa;
bizitza etxean ez sartzeko
amarrua dela esan nahi nizuke,
huts-hutsean tristura,
ilun
ilun-iluna.
© Juanjo Olasagarre