JOXEMIEL ERREPARATZEK
AFALTZEN
h - a - d - f
Ez dakizuela zer egin duzuen
bizitzarekin. Deskafeinatua.
Erruak ez zaituzte logabetzen
etxea ia pagatua duzue eta
zimurrago daukazue aurpegia
eta bihotza. Eraiki duzue
dudatik babestuko zaituen ideia
tinko bat bezala etxea,
izan dituzue seme-alabak
horrela traizioa uxatuko duzuelakoan.
Gutxi da zinetenetik gelditu gutxia
memoriaren herdoila, hutsa bai
eta azukrerik gabe;
bizimodu proletarioa, diozue,
asko moduzko etxean
progre moduz mutxoasmo
aspaldi oso aspaldi
gorri eta borrokalari izan
auzo erresidentzial batean.
Erdiketa batekin nahikoa
bai hutsa. Memoria
konbokatzen duzue manifara
salba zaitzaten denboraz
eta zuen buruei egin iruzurrez
eta herrestan datoz
poliziez beteriko furgoiak bailiren
larrualdi kirastuak
bost duroko pentsio zikinetan
eta Ducados-ezko eztabaidak
(utopia mon amour)
Baionako txangoa non, diozue,
benetan bizi izan zineten,
eta erresumina zuekin
beti teman
eta honaino ailegatzeko
garraiatutako gau guztiak
alkohola eta gezurraren arteko zerak
malko itxurosoak, autoerruki nardagarria.
Ez koparik ez, eskerrik asko.
Akabatu dira iraganeko batailak,
hau hemen da, egunero gaur
eta injustizia, gazte zinetenean bezala,
lege demokratikoen oinarri da.
Segi hizketan. Memoria
konbokatu udazken arratseko goiz batean
esna gaitezen sozialismo betean.
Garratza dago, garratza kafea.
© Juanjo Olasagarre