JOXERRA AGIRREK
ETXE ZAHARRETIK ALDEGITEAN
a
Andoni Bergarakuarendako
Ez naiz paratuko negarti,
euskaldunen diskrezioa
hartuko dut aintzat:
norbera ez da gai serioa.
Tira, entzun ezazue
izan nahi nuen poeta,
mundua lepoan hartu
oihukatu «Gora ETA».
Herrira ere ailegatu zen
laurogeiak pasaxe, iraultza sexuala,
primadera herdoildu gisa berandu,
horra lezioa: gabezian ala.
Joatea banuen, gelditu egin
nintzen ordea: euskaldun
ez fededun, nekien
modu bakarra eta haurdun.
Horrela malbizi baikara
zorioneko erditzearen esperoan
hizkuntza larreko honen larrikumeak,
gureak (sikiera!) egin duelakoan.
Ez ditut aipatuko denboraren enbatak,
errai urdintzaile seme sasikoa,
ez ditut aipatuko tristura eta kanpaiarena,
elizakoa ez bakarkakoa.
Bizi nahi eta ezin aritu guztiak,
beldurra eta Guardia Civila,
ezta ere barauan eman gau luzeak
besarkada amultsuen bila
edo benetan maitatu emakume hura
hautsiapur gauez hondartza batean
edo nire burua bertan behera utzi aldiak;
hitz batean perifrasi betean
xahutu dudala bizitza,
hain handi heldu zaidan jantzia
baina emendatuko naiz, lasai,
eta barkatu lotsagabe honen atrebentzia.
Aipatuko ditut, bidenabar bada ere,
inguru triste honetako ozpinak,
putakume, astazakil, beneno guztiak
eta bereziki aurrealdeko atso ipurzikina.
Geroz, begi argi etorri bitartean, zin dagit:
aldamenek nahiko luketen aldamena
izanen natzaizue: gizon jatorra, ona.
Beratzen paratuko dut oroimena.
© Juanjo Olasagarre