Ilunabarrak behera egitean zergatik jakiteke
argiak bihotzaren leizeak arakatzean
bada hiri itzali baten gisa
kausituko ez dugunaren aurresentipena
gure urrats berberak errepikatzen
Orduan da oroimena, zigarro hondakin itzalia
orduen hausterrez ehundu oihalekin sortzen denean
orduan batu ezinak direla sentsazio oro horiek
orduan denbora mudapen ordez kolage hautsi
orduan beste batek imajinatu keinuak
Hari zilarreztatu batek gurutzatzen du gorputza
urruneko lurrak ezagutu txori migrari bezala
itzulera bestean paratuz oroimen berde horren
sustrai loratza: fauna zeren berak
oroitu oroitu egiten baitu bera ez balitz bezala
Ibai ertzean larrujo aldia
bisaigeko gorputz hura musukatu zuena
alkandora hura itzal istil aztarna eza
naizaren arrarokera
landare urdin ortuaren sakonean
Kontuak ateratzen ditu iragandako arratsez
emandako egunez bereganakoak behatuz
paisaia guzti horiez bere bihotzez
unatua arrotzak zaizkion bizipenez bizia
hain zaio beste buruko bere buruari
Oroimena niaren hostroen sostengu
hain da arraro gogoratze eza hau
hain estraino arrama ebaki horiek
bere burua errekonozitzea ezinezko zaio
oroimena beti besterena denean.
© Juanjo Olasagarre