ANA YOLDIK LWAZI NDUBILEREKIN ERNALDUTAKO
UME ORAINDIK JAIO GABEAK
INKONTZIENTEKI EGINDAKO ERREFLEXIOA
( c+k=a' )
Mende asko izan naiz euskaldun,
lehenbiziko jaio alditik.
Leizetako bizitza, ez diot
inori desio, haiek kuntzak!
Mamut haiek ehizatu beharra,
ziren handiarekin! Hura beldurra!
Emakumea ilajetik narrastu
eta edozein ixkinatan estali,
uj eta uj, tzanga eta tzanga
hizkuntza mintzatu behar hura,
haragi gordinaren kerua
ahoan, hura bai okagarria!
Enfin, hura ez zela bizitza.
Zenbait errenkarnazioren ondoren
erromatarrak agertu ziren:
Hura bai pagotxa, demontre!
Hura zibilizazioaren gora!
Erroman eta sestertzioekin, noski,
baina ni atzera berriz ere hemen
Kantabriako parte honetan
Aralar gora, Aralar behera,
txirin-txirin dantza eta txistu,
Zubiaurretarren koadro-bizimodua
ia bilutsik genbiltzalakoz ez balitz!
Eta halaxe jaio legez hilko nintzen
zirrimizkeria batengatik.
Aber gero dator, gero... hara!
Erdi Aroa. Hor hobeki euskaldun
nintzen aldetik, euskaldun batzuek
erresuma eta guzti baikenuen
(zera on, gure zera kolektiboa).
Garaiz ibili ginen Historiarekin
Historia sortzeke baldin bazen ere.
Hura nekea, oro zen Jainko
eta dena absolutu, atzekotak
ordea, haiek izurriteak!
Gorpu haiek, odola zar-zar-zar,
kaka artean ongia eta gaizkia,
saloietako kirats nazkante hura,
hura zen zikinkeria hura!
Hurren Aro Modernoan jaio nintzen,
berriz ere betiko tokian.
Ai jesus, maria eta jose!
Aro modernoa, modernitatea
berba potolo-potoloak horiek.
Aurretik absolutu zen oro
historiko bihurtu zen, eta klaro,
hor bai gelditu ginela kanpo,
trena ekarri zuten, karretera egin,
iraultza-edo egin-edo zuten, ei,
bizpahiru gerla, ustez, karlista,
baina hura ez zen behar legezkoa:
ganorabariko modernitatea!
Eta nik moderno izan nahi nuen,
berriz ere aukera-maukera, pott;
eta hala joanen nintzen, zozo-zozo,
gudaren batean, hainbestean.
Behingoan jaio nintzen moderno
asmo eta euskaldun, gaitzerdi,
noiz eta ai modernitatea
antsia atakez neurotizatu zenean
eta, klaro, ezer ez zen zena, kia!
Baziren hiruzpalau gobernu
euskaldunendako, hizkuntza zen
garbitu, ekin eta jarrai, berritu
literatura eta artea,
nonahi lez erailtzea bihurtu zen
demokrazia, iraultzagatik, haatik
egite liriko-epikoa, enfin,
ordua mundu bizi ginela, baina,
hau malura, modernitaterik
hau pena, gehiago ez denean:
oro dela berdina, berdina oro.
Enfin, berriro ere berandu, enfin,
Jainkoagatik, aldaketa behar dut
aski dut zera zeratzeaz,
ez nazatela egin berriz euskaldun,
mesedez, arren, otoi, berriz ere, ez. © Juanjo Olasagarre