Oda (Joseph LeSueurri) egunez hegaldatzen zen geziaz

 

Dibertigarria da igande batez zeure burua apaltzea

irratiaren aurrean, festa baten ondoren hiltzea bezala

“klik” / eta hilik zara euri erradioaktiboz, bestondoz

                       edo marraturik

 

(kaixo, Western Uniona? Amaren Eguneko mezu bat bidali nahi dut Errusiara: barka

zurekin ez egotea zure egunean maitasuna eta muxuak esan

tsarrari la grande jatte ez zela kaltetu arte modernoko

museoko sutean /s/ frank)

 

            akaso gorroto izan dudan bizitza baten nostalgiagatik

            nostalgia berreskura ezina, horrela negartua

 

            baina benetan behar al dugu atsekabetzeko gehiagorik

            ez al litzateke gehigarri, oinaze oro gehigarri den moduan

 

(salbu eta ez dudala inoiz sentitzen sariketa: ametsezko bidaia bat

irabazi niri dagokidanik, nolabait            Joe, ez nintzateke joango, ziur aski)

 

            Jainkoarren kontrako noranzkoan egin hegan

            utz nazazu bakarrik Mundu Zabaleko zeru berrian erroizturik

            estratarik gabe, arnasarik gabe

 

            hutsaren espazio-ordezkaria

 

            Joanek badio zauriturik nagoela, orduan zaurituta nago

            eta ez La Pucelle edo Andre Gide dauden bezala

            ez auzi moralengatik edo kontinentearteko misil balistikoagatik

                        edo Pragako Profetagatik

 

(ondo egiten duzu Aaronen piano fantasyra joaten, baina oraingoan

ez nago horretarako, pieza garrantzizkoegia da neure burua ez zigortzeko

                                                                                          eta euria ari du)

 

nazio baten heriotza baten modukoa da gehiago

gaurgero txiki deitua

 

nahiz eta hango jendeak esan dezakeen “Mare nostrum” hantuste-beldurrik gabe

eta aireak agurtu zituen

                                           (izarren aire) lehorrean edo brankan bermatuta