MASKARA KENDU NUEN
Betile artifizialak lez luzangak eta okerrak diren
hareazko hondartzetatik ibili nintzen,
baso dardaratsuan ia atzeman zintudan
urak nenufarea ukitzen duen leku horretan.
Zer edo zerk bultzatzen ninduen harrapaketara,
uste dut zure ihes egiteko era zela:
kimu berdeen minean
sustraien sarean lurperatu zinen.
Nire aho amuz betea inguratzen duten
azukrezko gatzagak zeharkatu nituen
eta ukitu nituen, arinki,
udako lehen amaierako erleak.
Nekatua, usteldua, argirik gabe
ezpainik gabe amore eman zenuen:
plastikozko belar gainean etzanda azkenik
nire metamorfosiaren maskara kendu nizun.
© Igor Estankona