Kantu barik geratu den erreka
Nerbioi, Ibaizabal gehi Zadorra,
soinean daroazula zaborra
ez dantzut ur-hots gardenen fereka,
usaindu egin baino hainbat kirats;
lantegi tripontzitiko adurra,
negute industrialeko edurra
dirudizu Mariren Mikelats.
Aintzina zeu bizitzaren ernamuin,
lats-adartxoetan zuhaitz oparo,
ubidean ibilita luzaro;
egun, amets-txar ororen emagin.
Begi bako kopetan zenbat kolpe
itsasoa ontzera zoazen hilhaur;
baratz horretan alferriko zimaur,
ez bait da ildoan ezein golde.
Dei egiten dizut, zeuri, Axular:
nondik berreskura bizitza;
emaiguzu, aztia, zeure hitza,
ez dadin berandu, ez luzatu lar.
(Bost sonetotarako aina lehen kuarteto)
© Omar Nabarro