Gogoratzen ote zara ortzia eta itsasoa
elkarren besoetan desegiten diren une hartaz?
Gaurkoan ezpaina da, odoletan,
ihidietaraino labanduz hedatzen den itzalak
iluntasun ileguritsuz tindatzen dituenean mendi maldak;
enarak iheska hegaldatzen dira, gaua buztanetan,
marfil zorrotzezko hotsez eztenkatuz airea.
Baso hostotsuetako laberinto zinbeletan barrena
piztu egiten dira, izarniakorrak, izarrak
gaupiztien nini distiratsuetan.
Oraintxe epelagotzen direlarik portuko harri kresaltsuak
untzi zaitut neure oroitzapen itsasoan nabigatzen,
ezinaren minak eraginda, uhara luzea utziz bertan.
Desagertu egin da uhara, ostenduz,
itsasgainean nagiki etzundako ilargi-adarpean
urrezko labain ezabatsua, laranja atal irudi,
Eta portuko hareatza hezetsua ere urrezkoa.
Odoleztatu egingo da mendien lepoa ekiaren isuriaz.
Uhartetik abiatuko dira kaioak kairantz
buztanez egunsentiaren norabidea marraztuz
desegiten ari izango den behelaino mehe
zarpailtsuan. Ez da izanen ez uhararik ez
ilargi adarrik, altzairuzko itsasgaina
eguzki printzez urreztatua baino.
© Omar Nabarro