Hika eginen dinat, hasiera hartan bezala.
Egunez amodio poemak egin eta gauez
dadaisten antzera desegiten nituenean bezala...
Haiek ez zitunan poema dadaistak ez deus;
amodio poemak nahi zitenan, baina nik,
ahalkez, mozorrotuak behar nitinan.
Denboraren joanak Ulise bihurtu ninduelakoan,
lurralde ez etsai baten bila, maitasun gutunek
erridikuloak izan behar dutela irakurritakoan
neure bertso berri kaxkar eta egartsuen
freskagarri hindudan, loreak udan ihintza bezala...
Eta ez nionan hosto iharren kexuari erreparatu
eta ustekabean negua iritsi zelarik
izotz beltzak atzamarrak moteldu zizkidanan.
Nolanahi ere, oraino uste dinat meteorologoek,
zer gerta ere, oharrarazi behar luketela
itsasaldera hurbiltzen haizen bakoitzean.
Eta Ulise ez naizen arren nire baitan baziraun
itakaminak, eta orain hika deginat berriz,
etsipenaren mintzamoldea balitz bezala, ezen
mezu desesperatuek diten segurrenik
esperantzarik gehien gordetzen. Nire mezua,
basapiztia kikildua, ihesi zoan
hire soaren abaro epelera, hire begiek
jakingarri egin dezaten, Itaka
inoizko aberri urruna soilik izan ez dadin.
© Xabier Izaga