ΙΑ’

'Η θάλασσα πού ονομάζουν γαλήνη / πλεούμενα κι άσπρα πανιά / μπάτης άπό τά πεϋκα και τ’ Όρος της Αίγινας / λαχανιασμένη ανάσα- / το δέρμα σου γλιστρούσε στο δέρμα της / εύκολο καί ζεστό / σκέψη σχεδόν άκάμωτη κι αμέσως ξεχασμένη. // Μά στά ρηχά / ένα καμακωμένο χταπόδι τίναξε μελάνι / καί στο βυθό — / άν συλλογιζόσουν ως που τελειώνουν τά ομορφα νησιά. // Σε κοίταζα μ’ όλο τό φως και τό σκοτάδι πού εχω.