Poesia kaiera
VII
Sugarra sugarrak sendatzen du
ez uneen tantakadekin
distira batekin baizik, bat-batean;
beste irrika batekin batu zen irrika bezala
eta biak iltzaturik gelditu ziren
edo
musikaren erritmoa bezala
han erdigunean gelditzen dena estatua baten gisara
mugiezin.
Ez da iragate bat arnasaldi hau
tximistak agintzen du.
Ε’
Ποιος βουρκωμένος ποταμός μας πήρε; / Μείναμε στο βυθό. / Τρέχει τό ρέμα πάνω άπ’ τό κεφάλι μας / λυγίζει τ’ άναρθρα καλάμια' // οί φωνές / κάτω άπ’ τήν καστανιά γίναν χαλίκια / και τά πετανε τά παιδιά.