Poesia kaiera
Fog
Say it with a ukelele
“Esan ukelele batekin…”
ari da marmarrean fonografoa;
zer esan diezaioket baina, Jainko maitea,
orain, bakarrik egotera ohitu naizenean?
Fereka estutzen dituzten
harmonikekin etengabe
dei egiten diete behartsuek aingeruei
eta aingeruak dira euren nahigabe.
Eta aingeruek hegoak zabaldu zituzten
baina azpian lainoak trinkotu ziren,
aintza Jainkoari, osterantzean gure arima gaixoak
birigarroak balira bezala atzemango lituzkete.
Eta bizitza arraina bezain hotza da
— horrela bizi al zara? — Bai! Zer nahi duzu ba.
Hainbat eta hainbat dira
itsas hondoan itotakoak.
Kolorea nonbait ahaztu zuten koralen
antza dute zuhaitzek,
hondoratu eta bakarrik gelditu ziren
ontzien antza dute orgek…
“Esan ukelele batekin…”
Hitz egite aldera hitz egin, eta hitz gehiago?
Maitea, non dago zure eliza
nekatu naiz jada ermita honetaz.
Ai, gure bizitza zuzena balitz
zeinen gertu jarraituko nukeen!
Baina halabeharrak beste zerbait agintzen du
izkina batean bira hartu behar duzu.
Eta zein da ba izkina hori? Nork ezagutzen du?
Argiek argiak argiztatzen dituzte
ixo! antzigarrek ez digute hitzik egiten
eta arima hortzen artean daukagu.
Aurkituko ote dugu kontsolamendurik?
Eguna gauaz jantzi da
oro da gau, oro da gau
aurkituko dugu zeozer, bila eta bila…
“Esan ukelele batekin…”
Bere azazkal gorriak dakuskit
nola distiratzen duten suaren aurrean
eta gogoan dut bera eztularekin.
Londres, 1924, Gabonak
Fog
«Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι...» / γρινιάζει κάποιος φωνογράφος· / πές μου τί νά της πω, Χριστέ μου, / τώρα συνήθισα μονάχος. // Μέ φυσαρμόνικες πού σφίγγουν / φτωχοί μη βρέξει καί μη στάξει / δλο καί κράζουν τούς άγγέλους / κι είναι οί άγγέλοι τους μαράζι. // Κι οί άγγέλοι άνοιξαν τά φτερά τους / μά χάμω χνότισαν ομίχλες / δόξα σοι ό θεός, άλλιώς θά πιάναν / τις φτώχιές μας ψυχές σάν τσίχλες. // Κι είναι ή ζωή ψυχρή ψαρίσια / — Έτσι ζεϊς; — Ναί! Τί θές νά κάνω" / τόσοι καί τόσοι είναι οί πνιμένοι / κάτω στης θάλασσας τον πάτο. // Τά δέντρα μοιάζουν μέ κοράλλια / πού κάπου ξέχασαν τό χρώμα / τά κάρα μοιάζουν μέ καράβια / πού βούλιαξαν καί μεΐναν μόνα... // «Πες της το μ’ ένα γιουκαλίλι...» / Λόγια για λόγια, κι άλλα λόγια; / Αγάπη, που ’ναι ή έκκλησιά σου / βαρέθηκα πια στα μετόχια. // ’Ά! νά ’ταν ή ζωή μας ίσια / πώς θά τήν παίρναμε κατόπι / μ’ άλλιώς ή μοίρα τό βουλήθη / πρέπει νά στρίψεις σε μιά κόχη. // Και ποιά είν’ ή κόχη; Ποιος τήν ξέρει; / Τά φώτα φέγγουνε τά φώτα / άχνα! δέ μας μιλοΰν οί πάχνες / κι έχουμε τήν ψυχή στά δόντια. // Τάχα παρηγοριά θά βρούμε; / Ή μέρα φόρεσε τή νύχτα / δλα είναι νύχτα, δλα είναι νύχτα / κάτι θά βρούμε ζήτα-ζήτα... // «Πές της το μ’ ένα γιουκαλίλι...» / Βλέπω τά κόκκινά της νύχια / μπρος στή φωτιά πώς θά γυαλίζουν / καί τή θυμαμαι μέ τό βήχα.