ΚA’

Έμεΐς πού ξεκινήσαμε γιά το προσκύνημα τοΰτο / κοιτάξαμε τά σπασμένα αγάλματα / ξεχαστήκαμε και είπαμε πώς δε χάνεται ή ζωή τόσο εύκολα / πώς έχει ό θάνατος δρόμους ανεξερεύνητους / καί μιά δική του δικαιοσύνη- // πώς όταν έμεϊς ορθοί στά πόδια μας πεθαίνουμε / μέσα στήν πέτρα άδερφωμένοι / ένωμένοι μέ τή σκληρότητα καί τήν άδυναμία, / οί παλαιοί νεκροί ξεφύγαν άπ’ τον κύκλο καί άναστήθηκαν / καί χαμογελάνε μέσα σέ μιά παράξενη ήσυχία.