Επιφανια, 1937

Τ’ ανθισμένο πέλαγο καί τά βουνά στη χάση τοΰ φεγγαριού / ή μεγάλη πέτρα κοντά στις άραποσυκιές καί τ’ άσφοδίλια / τό σταμνί πού δέν ήθελε νά στερέψει στο τέλος της μέρας / καί τό κλειστό κρεβάτι κοντά στά κυπαρίσσια καί τά μαλλιά σου / χρυσά- τ’ άστρα τοΰ Κύκνου κι έκεΐνο τ’ άστρο ό ’Αλδεβαράν. // Κράτησα τή ζωή μου κράτησα τή ζωή μου ταξιδεύοντας / άνάμεσα στά κίτρινα δέντρα κατά τό πλάγιασμα τής βροχής / σέ σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες μέ τά φύλλα τής όξιας, / καμιά φωτιά στήν κορυφή τους- βραδιάζει. / Κράτησα τή ζωή μου- στ’ άριστερό σου χέρι μιά γραμμή / μιά χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα νά υπάρχουν / στήν άμμο τοΰ περασμένου καλοκαιριού τάχα / νά μένουν έκεΐ πού φύσηξε ό βοριάς καθώς άκούω / γύρω στήν παγωμένη λίμνη τήν ξένη φωνή. / Τά πρόσωπα πού βλέπω δέ ρωτοΰν μήτε ή γυναίκα / περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας τό παιδί της. / Ανεβαίνω τά βουνά- μελανιασμένες λαγκαδιές- ό χιονισμένος / κάμπος, ώς πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δέ ρωτοΰν / μήτε ό καιρός κλειστός σέ βουβά έρμοκλήσια μήτε / τά χέρια πού άπλώνουνται γιά νά γυρέψουν, κι οί δρόμοι. / Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στήν άπέραντη σιωπή / δέν ξέρω πιά νά μιλήσω μήτε νά συλλογιστώ" ψίθυροι / σάν τήν άνάσα τοΰ κυπαρισσιοϋ τή νύχτα έκείνη / σάν τήν άνθρώπινη φωνή τής νυχτερινής θάλασσας στά χαλίκια / σάν τήν άνάμνηση τής φωνής σου λέγοντας «εύτυχία». / Κλείνω τά μάτια γυρεύοντας τό μυστικό συναπάντημα τών νερών / κάτω άπ’ τον πάγο τό χαμογέλιο της θάλασσας τά κλειστά πηγάδια / ψηλαφώντας μέ τις δικές μου φλέβες τις φλέβες έκεϊνες πού μοΰ ξεφεύγουν / έκεΐ πού τελειώνουν τά νερολούλουδα κι αύτός ό άνθρωπος / πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής. / Κράτησα τή ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας τό νερό πού σ αγγίζει / στάλες βαριές πάνω στά πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου / μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στήν ακίνητη δεξαμενή / βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στά κάτασπρα φτερά του, / δέντρα ζωντανά καί τά μάτια σου προσηλωμένα. // Ό δρόμος αύτός δέν τελειώνει δέν έχει αλλαγή, δσο γυρεύεις / νά θυμηθείς τά παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν εκείνους / πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τούς πελαγίσιους τάφους, / δσο ζήτας τά σώματα πού άγάπησες νά σκύψουν / κάτω άπδ τά σκληρά κλωνάρια των πλατάνων έκεΐ / πού στάθηκε μιά άχτίδα τοΰ ήλιου γυμνωμένη / καί σκίρτησε ένας σκύλος καί φτεροκόπησε ή καρδιά σου, / ο δρόμος δέν έχει άλλαγή' κράτησα τή ζωή μου. // Tο χιόνι / καί τό νερό παγωμένο στά πατήματα των άλογων.