Ζ’. Νοτιας

Τό πέλαγο σμίγει κατά τή δύση μιά βουνοσειρά. / Ζερβά μας ό νοτιάς φυσάει καί μας τρελαίνει, / αύτός ό άγέρας πού γυμνώνει τά κόκαλα άπ’ τή σάρκα. / Τό σπίτι μας μέσα στά πεϋκα καί στις χαρουπιές. / Μεγάλα παράθυρα. Μεγάλα τραπέζια / γιά νά γράφουμε τά γράμματα πού σου γράφουμε / τόσους μήνες καί τά ρίχνουμε / μέσα στον άποχωρισμό γιά νά γεμίσει. // ’Άστρο της αύγης, δταν χαμήλωνες τά μάτια / οί ώρες μας ήταν πιο γλυκιές άπό τό λάδι / πάνω στήν πληγή, πιο πρόσχαρες άπό τό κρύο νερό / στον ούρανίσκο, πιο γαλήνιες άπό τά φτερά του κύκνου. / Κρατούσες τή ζωή μας στήν παλάμη σου. / "Υστερα άπ’ τό πικρό ψωμί της ξενιτιάς / τή νύχτα αν μείνουμε μπροστά στον άσπρο τοίχο / ή φωνή σου μάς πλησιάζει σάν ελπιση φωτιάς / καί πάλι αύτός ό άγέρας άκονίζει / πάνω στά νεΰρα μας ένα ξυράφι. // Σου γράφουμε ο καθένας τά ίδια πράματα / καί σωπαίνει ό καθένας μπρος στον άλλον / κοιτάζοντας, ό καθένας, τον ίδιο κόσμο χωριστά / τό φώς καί τό σκοτάδι στή βουνοσειρά / κι εσένα. / Ποιος θά σηκώσει τη θλίψη τούτη απ’ την καρδιά μας; / Χτες βράδυ μιά νεροποντή καί σήμερα / βαραίνει πάλι ό σκεπασμένος ούρανός. Οί στοχασμοί μας / σάν τις πευκοβελόνες της χτεσινης νεροποντής / στήν πόρτα τοΰ σπιτιού μας μαζεμένοι κι άχρηστοι / θέλουν νά χτίσουν εναν πύργο πού γκρεμίζει. // Μέσα σε τοΰτα τά χωριά τ’ άποδεκατισμένα / πάνω σ’ αύτό τον κάβο, ξέσκεπο στο νοτιά / μέ τή βουνοσειρά μπροστά μας πού σε κρύβει, / ποιος θά μας λογαριάσει τήν απόφαση τής λησμονιας; / Ποιος θά δεχτεί τήν προσφορά μας, στο τέλος αύτό τοΰ φθινοπώρου.