Β’. Μυκηνες

Δώσ’ μου τά χέρια σου, δώσ’ μου τά χέρια σου, δώσ’ μου τά χέρια σου. // Είδα μέσα στη νύχτα / τη μυτερή κορυφή τοΰ βουνοΰ / είδα τον κάμπο πέρα πλημμυρισμένο / μέ τό φως ενός αφανέρωτου φεγγαριού / είδα, γυρίζοντας τό κεφάλι / τις μαύρες πέτρες συσπειρωμένες / καί τή ζωή μου τεντωμένη σά χορδή / άρχή καί τέλος / ή τελευταία στιγμή- / τά χέρια μου. // Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες- / τοΰτες τις πέτρες τις έσήκωσα δσο βάσταξα / τούτες τις πέτρες τις αγάπησα δσο βάσταξα / τοΰτες τις πέτρες, τή μοίρα μου. / Πληγωμένος άπό τό δικό μου χώμα / τυραννισμένος άπό τό δικό μου πουκάμισο / καταδικασμένος άπό τούς δικούς μου θεούς, / τοΰτες τις πέτρες. // Ξέρω πώς δέν ξέρουν, αλλά εγώ / πού ακολούθησα τόσες φορές / τό δρόμο απ’ τό φονιά στο σκοτωμένο / άπ’ τό σκοτωμένο στην πληρωμή / κι άπό τήν πληρωμή στον άλλο φόνο, / ψηλαφώντας / τήν άνεξάντλητη πορφύρα / τό βράδυ εκείνο τοΰ γυρισμοΰ / πού άρχισαν νά σφυρίζουν οί Σεμνές / στο λιγοστό χορτάρι — / είδα τά φίδια σταυρωτά μέ τις οχιές / πλεγμένα πάνω στήν κακή γενιά / τή μοίρα μας. // Φωνές άπό τήν πέτρα άπό τον ύπνο / βαθύτερες έδώ πού ό κόσμος σκοτεινιάζει, / μνήμη τοΰ μόχθου ριζωμένη στο ρυθμό / πού χτύπησε τή γης μέ πόδια / λησμονημένα. / Σώματα βυθισμένα στά θεμέλια / τοΰ άλλου καιρού, γυμνά. Μάτια / προσηλωμένα προσηλωμένα, σ’ ενα σημάδι / πού όσο κι αν θέλεις δέν τό ξεχωρίζεις· / ή ψυχή / που μάχεται γιά νά γίνει ψυχή σου. // Μήτε κι ή σιωπή είναι πιά δική σου / έδώ πού σταματησαν οί μυλόπετρες.