Poesia kaiera
Matias Paskalen gutuna
New Yorkeko zeru-harraskariek ez dute sekula ezagutuko Kifisian jaisten den ihintza
baina berriro itzultzen dira erbestean gogoko nituen bi tximinia haiek, zedroen atzekoak,
bi nekostak ikusten ditudanean ezaguna zaizun elizaren gainetik
zeinak margoturik dituen zigortuak sutan eta kedarretan oinazetzen.
Martxo osoan zure aldaka ederrak kaltetu zituzten erreumatismoek eta udan Edipsosera joan zinen.
Jainkoak! Zelako eginahalak egiten dituen bizitzak irautearren, jostorratzaren zulotik igarotzen den ibai hazi baten antzera.
Bero sapa iluntzean ere, izarrek eltxo-saldoa botatzen dute, edari garratzak edaten ditut eta egarri naiz;
ilargia eta zinema, mamuak eta portu itogarri bat, babesgabe.
Berina, suntsitu egin gintuen bizitzak eta atikar zeruek eta euren beraien buruetatik gora igotzen diren intelektualek
eta lehorteagatik eta goseagatik jarrera desberdinak hartu dituzten paisaia haiek
euren arima osoa monokulo bat eramateagatik agortu zuten gazteak bezala
euren korolak lili bilakatzeko arnasten dituzten neskatxa heliotropoak bezala.
Motel doaz egunak; noraezean dabiltza nire egunak ordularien artean eta atoian daramate minutu-orratza.
Gogoratu nola jiratzen ginen arnasestuka kalezuloetan automobilen argiek tripak atera ez ziezazkiguten.
Mundu arrotzaren burutazioak biltzen eta estutzen gintuen sare batek bezala
eta ihes egiten genuen gure barruan ezkutaturiko aizto batekin eta esaten zenuen “Harmodio eta Aristigiton”.
Makurtu burua ikus zaitzadan, baina ikusiko bazintuzket harago begiratzen saiatuko nintzateke.
Zer balio du gizaki batek zer nahi du eta nola justifikatuko du bere bizitza azken judizioan?
A! Ozeano Barean belarik gabe galduta egongo banintz bakarrik itsasoarekin eta haizearekin
bakarrik eta telegraforik eta elementuen aurka borrokatzeko indarrik gabe.
Kokkinaras, 1928ko abuztuak 5
Γραμμα του Μαθιου Πασκαλη
Οί ούρανοξύστες της Νέας 'Τόρκης δε θά γνωρίσουν ποτέ τή δροσούλα πού κατεβαίνει στήν Κηφισιά / μά οί δυο καμινάδες πού μ’ άρεσαν στήν ξενιτιά πίσω άπ’ τά κέδρα, γυρίζουν πάλι / σά βλέπω τά δυο κυπαρίσσια πάνω άπό τή γνώριμή σου τήν έκκλησιά / πού εχει τούς κολασμένους ζωγραφιστούς νά τυραννιουνται μές στή φωτιά καί στήν άθάλη. // "Ολο το Μάρτη τά λαγόνια σου τά ώραΐα τά ρήμαξαν οί ρεματισμοί καί τό καλοκαίρι πήγες στήν Αιδηψό. / Θεοί! πώς άγωνίζεται ή ζωή γιά νά περάσει, θά ’λεγες φουσκωμένο ποτάμι άπό τήν τρύπα βελόνας. / Κάνει ζέστη βαθιά ως τή νύχτα, τ’ άστρα πετανε σκνίπες, πίνω άγουρες γκαζόζες καί διψώ- / φεγγάρι καί κινηματογράφος, φαντάσματα καί πνιγερός άνήμπορος λιμιώνας. // Βερίνα, μας ερήμωσε ή ζωή κι οί αττικοί ούρανοί κι οί διανοούμενοι πού σκαρφαλώνουν στο ίδιο τους κεφάλι / καί τά τοπία πού κατάντησαν νά παίρνουν πόζες άπό τήν ξεραΐλα κι άπό τήν πείνα / σάν τούς νέους πού ξόδεψαν όλη τους τήν ψυχή γιά νά φορέσουν ένα μονογυάλι / σάν τις κοπέλες ηλιοτρόπια ρουφώντας την κορφή τους γιά νά γίνουν κρίνα. // ’Αργοΰν οί μέρες- οί μέρες οί δικές μου τριγυρίζουν μέσα στά ρολόγια καί ρυμουλκοϋνε τό λεπτοδείχτη. / Γιά θυμήσου σά στρίβαμε λαχανιασμένοι τά σοκάκια γιά νά μή μας ξεκοιλιάσουν οί φάροι των αύτοκινήτων. / Ή σκέψη τοΰ ξένου κόσμου μας κύκλωνε καί μας στένευε σάν ενα δίχτυ / καί φεύγαμε μ’ ένα λεπίδι κρυμμένο μέσα μας κι έλεγες «ό Αρμόδιος κι ό Αριστογείτων». // Σκύψε τό κεφάλι νά σέ ίδώ, μά κι ά σ’ έβλεπα θά γύρευα νά κοιτάξω πιο πέρα. / Τί αξίζει ενας άνθρωπος τί θέλει καί πώς θά δικαιολογήσει τήν ύπαρξή του στη δευτέρα παρουσία; / ’Ά! νά βρισκόμουνα ξυλάρμενος χαμένος στον Ειρηνικόν Ωκεανό μόνος μέ τή θάλασσα καί τον άγέρα / μόνος καί χωρίς άσύρματο ούτε δύναμη γιά νά παλέψω μέ τά στοιχεία.