A’. Hampstead

Σάν ενα πουλί μέ σπασμένη φτερούγα / πού θά ’χε χρόνια μέσα στον άγέρα ταξιδέψει / σάν ένα πουλί πού δέν μπόρεσε νά βαστάξει / τον άγέρα καί τη φουρτούνα / πέφτει τό βράδυ. / Πάνω στο πράσινο χορτάρι / είχαν χορέψει όλη τη μέρα τρεις χιλιάδες άγγέλοι / γυμνοί σάν άτσάλι, / πέφτει τό βράδυ χλωμό" / οί τρεις χιλιάδες άγγέλοι / μαζέψαν τά φτερά τους καί γενηκαν / ένα σκυλί / ξεχασμένο / πού γαβγίζει / μοναχό / καί γυρεύει τον άφέντη του / ή τη δευτέρα παρουσία / ή ένα κόκαλο. / Τώρα γυρεύω λίγη ησυχία / θά μου ’φτανε μιά καλύβα σ’ ένα λόφο / ή σέ μιά άκρογιαλιά / θά μου ’φτανε μπροστά στο παράθυρό μου / ένα σεντόνι βουτημένο στο λουλάκι / απλωμένο σάν τή θάλασσα / θά μου ’φτανε στή γλάστρα μου / έστω κι ένα ψεύτικο γαρούφαλο / ένα κόκκινο χαρτί σ’ ένα τέλι / έτσι πού νά μπορεί ό άγέρας / ό άγέρας νά τό κυβέρνα χωρ'ις προσπάθεια / δσο θέλει. / Θά ’πεφτε τό βράδυ / τά κοπάδια θ’ αντιλαλούσαν κατεβαίνοντας στο μαντρί τους / σά μιά πολύ άπλή κι εύτυχισμένη σκέψη / και θά ’πεφτα νά κοιμηθώ / γιατ'ι δέ θά ’χα / ούτε ένα κερί ν’ άνάψω, / φώς, / νά διαβάσω.