Albatros zaharra uste genuenak tronpatu egin gaitu, portu faltsura eraman du gure untzia lainopean. Eta etzanda gelditu da, lehorra jota, sabela zapartaturik, itsasora ezinik legokeen balearen antzo. Uhinek zakar astintzen dute, eta ez dago untzia husterik.
Zerrazoia altxatzen hasi duelarik izututa gelditu gara: lainoa ez da lainozkoa, bele samaldak dira guregana etorki, untziaren hondakinetara gose. Hauen karranka zen salbamendura zetozkigukeenen arraun-marruma. Hobe Albatros madarikatu hura akatu bagenu. Bazterrik gabeko itsasoan holandestu behar bagenukeen ere.
Estali dituzte kanoien ahoak, urratu dituzte belak, txirtxilatu dute gure bandera. Ah, mokoon karraska, untziak ekarri behar lukeen kontrabandaren zain zorroztuak. Hartu dituzte lekurik egokienak mariak behera egitean gure untziaren zauriari ekiteko. Untzia Belate berri egin da.
Eztul egin dut, arnasa hartu dut, eta bizia salbatu nahi duenaren ahotsik beleenaz kantatu dut:
ONE BALLAD FOR THE RAVENS
The ravens of black feathers
The ravens of white pen
Eskerrik asko senide onak
Poetak luma zuriko
Banekien ez ninduzuela
Itolarrian utziko
Zatozte denok untziko
Berriro elkar besarkatzeak
Ez nau poztutzen gutisko
Zuen eskas egin nuen sarri
Nenbilela urrutiko
Mendian edo huriko
Zuek noiz irakurriko
Nork du merezi lumadunetan
Poesiaren koroia
Ereinotzaren hostoan dabil
Belea edo erroia
Mihina ez du herdoia
Mutuko ahal da behin betirako
Erresiñola etoia
Gure arraza ez da izanen
Bere kantuen morroia
Halaxe aitortzen ohi da
Beleak jo zuen goia
Gora dezadan moko betean
Kaiolako ez den kanta
Haren berdinik ez du basoak
Hasten bagara karranka
Ze sinfonia xarmanta
Hura bai ezti hura bai eder
Hura ez baita marranta
Hura entzuteak bihotza hustu
Egiten dit tantaz tanta
Esaeretan esanda
Belea berdintzen lan da
Poeta zaharron bizimodua
Ez da gauza erosoa
Sekulan ere ez zaigu falta
Lumakoen erasoa
Hau ez da patu gozoa
Entzun baldin baduzue inoiz
Egin nintzela usoa
Sinestazue bele lagunok
Gezurra dela osoa
Ni ez naiz hain inozoa
Belea ez baita zozoa
Jauzi egin behar izan nuen. Itsasoak arkaitzetara bota ninduen. Malkarrean gora abiatu nintzen ahal nolaka. Atzean zetozkidan beleak beleka. Zauri bete nintzen. Errota zahar bat topatu nuen baso bazterrean. Hela egin nuen. Bultza egin nuen atea. Arratoiez gainezka zegoen, baina irri karkaila zoro batean agurtu nindutelarik ohartu nintzen bele artean nintzela berriro: arratoi lumadunak. Hotzikara larru egin zitzaidan, bustia bainengoen.
© Koldo Izagirre