AZKEN HITZA
Duela hogeita bost urte ezagutzen dugu elkar
eta haserretu garen guztietan
erantzun bera aitzakiatu didazu:
«Horrelakoa naiz eta ez naiz aldatuko».
Gehienetan ezin izan diot
zure epitafio horri jarraipenik eman,
batzuetan arrazoia duzulakoan,
besteetan aspertu egiten nautelako
amaiera bako borrokek.
Haatik, bart izan dudan ametsokerrak
arnasa gehiegi estutu dit
eta aurrerantzean, haserretzen garenean,
erantzuten ez badizut ere,
ametsokerra izango dut gogoan,
nolakoa ez dudan izan nahi.
Neure burua ikusi dut ametsokerrean
belaunikatutako jende mulko bati berbetan,
urregorrizko kadira lainoz eta kristalez inguratuan
izarak bezain bizar ile zuriz jantzia:
«Hala da, ez nator bat, izan liteke.
Baina ni gizajo horien lurretan,
euren onerako geureganatu genituen horietan,
egona naiz egon ez naizen guztietan
eta badakit ez direna gu bezain zoriontsu bizi,
badakit ez dakidalako
gure demokrazia desiratzen dutela,
katea amesten dutela diruzorrotik zintzilik.
Esan ez didatelako dakit
emakumeek eta gizonek
ez dutela elkar maite
guk geure buruak beste,
dohatsuak direla brontzezko podiumean.
Zin dagizuet sinetsi ez arren,
neure esku balego,
oparituko niekeela
inorena ez den guztia.
Ezagutzen nauzue, badakizue nolakoa naizen,
nire eskuzabaltasuna
kanpo-zorrak baino errukigarriagoa da,
ia neroni harritzerainokoa.
Gosea, lehorteak, hiesa...
horiek fedetxarrekoen erraizunak dira,
bai, gabeziaren bat edo beste dute,
baina ez da hain larria izango.
Akatsik ez dugunok, jakin dakigu,
bekaitza dela askoren benetako gaitzik larriena.
Hori da egia eta hauxe azken hitza.»
© Gotzon Barandiaran