BURUBAKO
Neure urratsei aurrea hartu ezinik
hasi naiz bakarrizketan,
erosteko edo saltzekoen zerrenda osatzekotan.
Aspaldian inguruan dabilzkidanen emaria datorkit:
urtarorik gabeko sasoiak,
lerro zuzenegiak,
burua apurtu arteko behaztopak,
azken porrot berritzaileena,
euren etxeetatik ohildutakoak,
jostorratz argal eta hari ikusezinak,
heroi apaletan azkenak,
laratzik bako sutondoak,
adar malguen topekak,
sasiadiskideak,
hurreko arrotzak,
gorritu ezin diren izarrak.
Ustekabean, kantoian eskuinera egin
eta belarriko hautsak harrotzean,
burua erori egin zait.
Auzokoek miraz begiratu didate,
euren artean murmurikatu dute
aspaldian hartu behar zidala erabakia buruak,
zertan ibili ote zen sufrimendua luzarazten
horren buru gaztea
horren gorputz zahartu jeloskorrarekin.
Zeregin ezean nago orain, burubako,
alderrai mindua dut hanka banako
aukeratuko dut nork agindu ez daukadalako
ez naiz lekutik mugituko heriotza halako
abandonatuko ez nauen burua behar dut, sekulako.
© Gotzon Barandiaran