ERREGURIK KONTUAN HARTU EZ ZIOTENA
Inoiz izan ez dudan alabak berdin heltzen dio
koilarari eta arkatzari
eta marrazten duenean elikatzen da,
eta bazkaltzen duenean orein berdeak marrazten ditu
oraindik betazpietako hobietatik
lurra atera ez diotenaren pozarekin.
Inoiz izan ez dudan alaba gauero etortzen zait ohera,
gabon esan eta muxu ematen dit masailean.
Loak hartzen nauenean inoiz izan ez dudan alaba
bere gelan giltzapetzen da
eta inoiz izan ez dituen panpina guztiak
konbokatzen ditu. Eta konbokatzen ditu
nik orain zenba ditzakedan hegazkinak
eta euriaren begiak, martxoko egun epelak.
Esnatzen naizenean
inoiz izan ez dudan alabak alde egin du jada
munduko Gernika guztietan erraustutako eskoletarantz,
sekula oparitu ez nion bizkar-zorroa lepoan hartuta.
Eta Boris Vianek kaxoietan
edateko zerbait bilatzen duen bitartean
ni geratzen naiz
behinola sukalde izan zen egoitza honetan
sekula ez existitu izanaren
kontsolamendu hala-moduzkoarekin.
© Harkaitz Cano