HASBERRIA
Begiratu lurrak hatzekin eta begiekin deitzen dituen
kartoizko etxeei.
Legez kanpoko rasantea,
negutegietako errezelak leihoan,
loteria dezimo atzeratua karbonerako zokaloan.
Etxe horiek dira hirigintzara
restopak autobideetara direna.
Probisionaltasunaren indefinizio luzetsia.
Begiratu
lurrak arranguraz eta errukiz deitzen dituen etxeei.
Dadoak bailiran eskuetan hartu eta
intxaurren eran
elkarren kontra kraskatuko nituzke batzuetan
barruko bizilagunei
samurtasunez begiratzeko.
Zuhaitzen zainak txirikordatzen diren eran
elkar laztantzen duten
eskurik ba ote tximiniek eraiki kezko sardeetan
astronauta proletarioek insomnioetan
burkoei hortzekin egindako hieroglifikoak
ez korrejitu azken hau, arren,
eufemismoa izanagatik hieroglifiko orbainentzat
masail gorritu batek eragindako bizinorabidearen
aldaketa ustekabea
neska bat, laurogeita hamar graduko angeluan ilea
lerroz lerro lehortzen
bertan arropa zintzilik jartzeko asmoa bailuen.
Bere barruan ezkutatzen utziko didan norbait.
Berdin zait, norbait.
Baina ondo pentsatuz gero, utzi bakean.
Utzi bakean intxaur luzetsi horiek.
Ahaztu esan dudana.
Nahiago dut errezelik ez altxatu.
Dadorik ez kraskatu.
Hasberriak bakarrik liluratzen dira pertsonekin.
Baina halere, egin al dezakegu besterik?
© Harkaitz Cano