TELEGRAMA BAT

26 urte eman ditut telefono dei honen zain.

Ahots dardarti bat, indarge,

airea ekarri ezinik,

«Ni izan nintzen!» esanez bafada batez.

Nahiago nuen aurrez aurreko

aitorpen bat, agian, bere xumean.

Ospitalean bisitatu dudanerako

lasaigarriekin hormatua zuten

bere kontzientzia

esnaerarik ez daukan lozorroan.

Baina koman daudenek badute

euren kondena:

entzuten jarraitzea.

26 urtez gorde dudan istorioa

xuxurlatu diot astiro, neure xumean.

Nik lagun bat nuen, maite-maitea,

ez zuen denbora asko

atzerritik sorterriratu zela,

kargu publiko hura onartu ondoren.

Lehen ostiral hartan

iraganaz aritu zitzaidan,

bizitakoaz, eta, batez ere,

bizitzeari utzitakoaz.

Leku berean egin genuen

hurrengo ostiralerako hitzordua,

Lamia kafetegian,

eta ordu berean, goizeko hamarretan.

Orainaz aritu zitzaidan,

itxaropenaz,

eta denon lubakiak estaltzeko

denok behar genuen begirada garbiketaz.

Bizkartzainik gabe ibiltzen

ez ote zen beldurtzen

galdetzera ausartu nintzaion:

Hori duk nire lehen jauzia,

doan ematen diodan besarkada

etsai-haizeari.

Hirugarren ostiralean

goizeko hamarretarako iritsi zen

Lamia kafetegira,

puntual,

zuk abisua pasa zenien

haiek bezala.

Azkarra izan zen ekintza

militar milimetrikoaren abiadura:

aurpegi estali bat, bi tiro,

lurra jo zuen gorpua

eta odola,

hartu gabe geratu zen

kafearen eternitatean.

Telefonoa jotzen hasi zen

hildakoaren patrikan.

Isiltasun elektriko hura

aski izan zuen emazteak

—morse kodean idatzia bailitzan—

gerta zitekeena

gertatua zela jakiteko.

26 urte, baina badirudit

bi telefono deien artean

ez dela instanterik ere igaro,

etengabea izan baita nire itauna,

ez lorik kendu

ez antsietaterik sortu zidana,

esaldia osatzeko obsesio

soila zeukana baizik:

«Nor izan zen?».

Nor, lehen egunean bistaratu gintuena,

bigarrenean leku eta ordu berbera

errepikatzen zirela baieztatu

eta hirugarrenerako

hiltzaile talde hari

abisua pasa ziona?

Memoria estutuz, egun haietan

nire begiek fitxatu zituzten

aurpegi guztiak errepasatu ditut

26 urtez, nor ote zinen

jakiteko beste helbururik gabe.

Ez damurik, ez gorrotorik,

ezer misteriotsurik ere

ez nuen espero

zure begi-hodietan.

Zuek erailtzeko zeneukaten

kirol-antzeko jokaera baino

ez da izan nirea ere.

Eta orain badakit asmatu nuela,

26 urtetan alboratzen

joan naizen bisaia guztietatik

aurpegi hau berau zelako

geratu zitzaidan aukera bakar,

hau berau delako

zure heriotza hurbila

iragartzen duen

aurpegi zurbila.

© cc-by-sa Pako Aristi