NEGUKO HONDARTZAK

Maite ditut neguko hondartzak,

jarraitzea neguak haiengan

uzten dituen lorratzak

begiaren bidaiak bailiren.

Txirla, maskor eta muskuilu,

itsasoaren kexu

oinpean nola kraskatzen diren

sentitzea, intzirika.

Neguan hondartza

jenderik gabe, eguzki-jale edo

bainularien umezurtz datzana

nirea delako dena.

Beste negu batzuetan ibilitako

hondartzen gomuta dakar gaur,

hondartzak, basamortuaren hedadura

daukan nire bakardadera.

Itsasertzeko etxeak

isil eta huts daude,

denbora iraungitzen duten

hilkutxa histuen gisan.

Harea zakarra da, minbera

—ai oinpeko urradurak

bihotzekoen ahanztura balekar—

urdinarrea eguzkiaren agurra.

Zilarrezko kolore hozbera zeruan

haizeak aurpegian zauri,

harrabotsaren odolak jotzen ditu

ene belarrietako karakolak.

Maite ditut neguko hondartzak:

aleka erauzten dituzte galburuak

denboraren gezur-mintegian

agerian utziz

egia dardarti baten sorburua.

© cc-by-sa Pako Aristi