BIDAIAREN TRENPUA

Bidaia grina baten legamiak

haizatutako oihal txuri bat da.

Irudimenean egunsentitzen da,

eta etxeko abegia

utzi aitzin ere

bizi ditu bidaiaren ideiak

gure hezur-muin

eta arnas-mamiak.

Lehen pausoekin lurreratzen da

airearen lainezan zetzan asmoa.

Ez du presarik izanen

bere patua burutzen,

bidaiak ez baitaki

—gure burmuinaren ernegaziorako—

denbora kudeatzen.

Erosotasunik apurrenak aski zaizkio,

eta soberan egunaren orduak

eta urtearen elurteak.

Zure bidaiaren abiapuntuko

espazioa familia izanen da.

Benetako munduaren

miniaturazko antzezpen bat,

aktorerik bikainenak

zure mesedetan,

eta zu zeu, oharkabean,

parte hartzaile obran.

Berdin dio tragedia, drama

edo komedia suertatzen den.

Ez da garrantzitsua.

Bizitzan dena da bizitza,

ez dago tenpu morturik,

bidaiak ez du bereizten

ordu asko eta gutxiren artean

ez duelako ezagutzen

«atzo», «bihar» edo «gero»

gerta litekeen espanturik.

Ez du gogaitzen

iritsi bitarteko asperdurak,

iritsitakoan ere

bizirik darraielako

orainaren abenturak,

baitaki hasiera orotan

zerbait amaitzen dela,

eta amaitzen denetan

zerbait hasi.

Bizitza bera da bidaia nagusia;

bidaia, bizirik gaudeneko

eskaintzen zaigun

jakinduria iturri.

Bizitza, bidaia

eta haien gerizan

zu eta ni.

© cc-by-sa Pako Aristi