LAUROGEIKO HAMARKADA
Laurogeiko hamarkadakoa naizela badiot
ez da Mark David Chapman
madarikatu nuelako Central Parken.
Ez Tinanmenen tankeek zapaldu nindutelako
zapaltzeko ezin modu zapaltzaileagoan.
Ez naiz laurogeiko hamarkadakoa
deskubritu nuelako heriotzaren
abizenak GIB HIES zirela.
Ez Gijonen Zamoraren golaren ondotik
jendearen gainera jauzi egin nuelako.
Ez Postdamer Platzen kapitalismoari
merezi zuen ongietorria eman niolako,
espekulatzaile domestiko baten antzo
Hesiaren zatitxoak biltzera dedikatuz.
Ezta ere Challengerrak zeruan nola
erlojuetarako ehunekoen orratzak
aldarrikatzen zituen ikusi nuelako.
Laurogeiko hamarkadakoa banaiz, bada,
ez da Ian Curtisen taula gaineko
krisialdi epileptikoak ikusi ahal izan nituelako.
Ez da Txernobilgo ahate deformatuei
eta tximeleta fosforitoei kantatu nielako
«Nuklearrik? Ez, eskerrik asko».
Ez Jacques Derridari idazten
aditu niolako Zorroagan.
Laurogeiko hamarkadakoa naizela diot
mila bederatziehun eta laurogeita lauko udaberrian
nire amak, baikortasunez hordi, bere semea
munduratzeko indar guztiak bildu zituelako.
© cc-by-sa Beņat Sarasola