Inor ez da profeta bere herrian

Bilboko azken etapan galdera berriak sortzen hasi zitzaizkidan. “Ze arraio egiten dut nik Sao Paulon hitzaldi bat eta antzerki tailerra ematen?”. Brasilera joan nintzen 2005ean, eta esan nion nire buruari horrelako bidaia luze bat egingo nuen azken aldia izango zela. Agian berriz piztuko zait bidaiatzeko har hori eta gure teatroa beste herrialdeetara eramateko irrika, baina memento hartan argi neukan: zer galdu nuen nik Sao Paulon?

      Egia da bakoitzak gauzak ikusteko eta bizitzeko modu ezberdinak dituela. Ni aspertu egin nintzen bidaiatzeaz. Espainian barna, Egipto, Iran, Estatu Batuak, Argentina. Atzerrian begi onez ikusten zuten egiten genuen antzerkia, batez ere Yuri Sam obra izan zen nazioartean arrakasta bildu zuena. Euskal Herrian, ostera, Donostia Saria jaso bazuen ere, emanaldi kopurua oso apala izan zen. Hots, nik antzeztu egin nahi nuen; sariak eta aintzatespenak ondo daude, baina ez dute ezertarako balio lanik ez baduzu, zure herrian antzerkirik ez baduzu egiten.

      Gutxika-gutxika beste antzerki mota bat egin behar nuela pentsatzen hasi nintzen. Komunitate bati zuzendu behar nintzaion. Ez nituen obra unibertsalak (maiuskulaz) egin nahi. Hautua erradikalizatzen zihoan. Hau da, sustraietatik heltzen nien nire gogo eta asmoei. Bestalde, euskaraz bakarrik nahi nuen sortu. Euskaratik nahi nuen mundura zabaldu. Zentzu honetan, Antton Lukuren eragina erabatekoa izan zen niretzat.

      Ez da gurea profeten herria, ez da ez gurea heroien herria, ezta bufoien herria ere. Horregatik ba, eta nire ofizioari men eginez, herriko bufoi izateko hautua hartzear nengoen. Bide izkinan dagoen ezgauza, periferikoa. Arrakasta jasotzen zuen aktorea baino arrastaka zebilena. Herriko profeta baino, herriko kroketa. Baina amarenak bezain onak badira, gaitz erdi! Biba bufoiak!