Limoiak

Entzuidazu, poeta ereinoztuak dira

Mugitzen diren bakarrak gutxi erabilitako

landare-izenen artean:  ezpelak zuhandorrak edo akantoak.

Nik, nire baitan, maite ditut kaleak eramaten dutenak

zanga belartsuetara non putzu erdi lehortuetan

mutikoek zelatatzen baitute

aingira mirrinen bat:

sakonguneen bazterretik doazen bidezidorrak

kanabera-bedatzeetan zehar jaisten dira

ortuetaraino, limoiondoen artean.

Hobe hegaztien zalapartak

zeruak irentsita itzaltzen badira:

ozenago entzuten da adar lagunen

zurrumurrua ia higatzen ez den airean,

eta lurretik guztiz askatzen ez dakien

usain honen jarioa sentitzen da

eta gozotasun urduri batek euria dagi bularrean.

Hemen pasio desbideratuetatik

txiripaz isiltzen da gerra,

hemen pobreoi ere badagokigu gure aberastasun-partea

eta da limoien usaina.

Begira, gauzek beren buruak abandonatzen dituzten

isiltasun hauetan zeinak diruditen

traizionatzeko zorian daudela beren azken sekretua,

inoiz espero izaten dugu

Naturaren hutsegiteren bat aurkitzea,

munduaren puntu hila, falta zaion katebegia,

behingoz egiaren baten erdian

jarriko gaituen hari askatu berria.

Begiradak arakatzen du ingurua,

adimenak ikertzen du elkartzen du banatzen du

lurrin-uholdea aitzina doana

eguna gehien ahitzen ari denean.

Isiltasunak dira zeinetan ikusten baita

giza itzal orotan urruntzen ari den

Jainko ahalketuren bat.

Baina ilusioa falta da eta denborak itzultzen gaitu

hiri zalapartarira non urdina ageri baita

puskaka soilik, goian, etxe-erlaitzen artean.

Gero, euriak lurra nekatzen du; neguko gogaita

pilatzen da etxeen gainean,

argia da bihurtzen zikoitza —mingoitza arima.

Harik eta egun batez, gaizki itxitako atetzar batetik,

patio bateko arbola artetik

agertzen den arte limoien horia:

eta bihotzeko jela urtzen da

eta bularrean jausika hasten zaizkigu

haien kantuak,

argitasunaren urrezko erauntsiak.