Ludwig Van Beethoven entzuten

bederatzigarrena

lehen mogimendua

hondoraketa orduko une larrian

belarriak gorturik

neure eskuak luzatzen dizkizuet

azkenengoz

laberinto zoro honetan

esperantza apurren bat

izan dezazuen

bigarren mogimendua

baso erdian

ekia nola urtzen zen

ikusi nuen

Berunezko ibai ilunek

ludiazala estalita

kristalezko hegazti gardenak

abiatu ziren

ortzian barna;

hegoetan zerizkien eskatez

osoturiko euria

ari zuen

ilargiaren ipur masaila biluzia

—artizarraren atoian—

izerdi tanta distirakorrez

inguratu arte

hirugarren mugimendua

        —I—

Zuhaitz lerdenak,

ibai gardenak;

norenak ote zeuok?

denborarenak.

        —II—

Bazoaz arin;

horrexek dit min.

Geureak ere ziur

laster behar egin.

        —III—

Itsaso zimel;

eguzki epel.

Giza bakardadetik

hutsari: hel! hel!

laugarren mogimendua

        —I—

Isildurik ahotsak.

Odolik ez bihotzak.

Lortua ote du garaipena,

azkenik, heriotzak?

        —II—

Loreak du arantza,

haizeak be zalantza.

Etsipen karraixiz mintzatzen da

berriro esperantza.

        —III—

Isurtzen den odolak

eratzen ditu uxolak.

Fruitu berririk emanen ote

aintzinako arbolak?

azkena

Enara itsuak be urtero

gure zoko bazterretan;

gu, ostera, kateotan,

askatzeko, zer espero'?