Atzo zamalkatu nintzen, desinhibiturik

Atzo zamalkatu nintzen, desinhibiturik,

nire emearen gainean

aintzinako gerlariak bezala.

Indartsu eta boteretsu sentitzen nintzen,

nire eremu konkistatuaren

jaun eta jabe.

Berak ere, hor dago koska,

nirekin konpartitzen zuen

basatasunaren antzeko jokaera hori,

gozo eta konbentziturik,

arra eta emearen arteko jokua izanik.

Baina hori ez zen

une bateko garaipenik izan,

egun osoan aritu bait nintzen

nire sariaren bila,

nire harrapakina inguratu,

etsai, lehiakideen kontra borrokatuz.

Goizaldean eskalez mozorrotu

eta gurekin etortzeko erregutu nion,

bere amorrazio justu eta duina

gainditu nahian.

Horrela iragan genuen muga,

iparralderantz abiatuz.

Han konturatu nintzen, berak erranagatik,

harrosko nengoela,

jakintsu baten antza hartuz gero.

Eguna aurrera joan ahala

nolabait apaldu nintzen gero eta

hondartzan, euripean,

berari musuka aritu nintzen,

umeen futbol partidu ederra kontenplatuz,

gure kumea hondarrezko gotorlekua

egiten zuen bitartean.

Izan ere, nire saria, nire harrapakina,

inguratzen aritu ondoren,

lehiakide, etsai guztiak irabazi ondoren,

nire emeak utzi zidan bere gainean,

jaun eta jabe, zamalkatzen.

Eta gogoratu naiz beste tenore batzutan,

jokua alderantziz egiten dugula,

noizbehinka emearen papera

egitea gustatzen zaidala,

bera nire gainean amazona izanik.

Baina horretarako nik ez dakit, oraino,

zenbat oztopo eta lehiakide

berak gainditu behar dituen eta,

zorionez, misterioak misterio

izaten jarraitzen du,

ustegabeetan sartu eta dena

labankor, arriskutsu bihurtuz.

Dena den orain susmatzen dut dagoeneko

edozein programa eta entseiuren

kontrakoa, eta

aintzinako ohituren kontrakoa ere,

giza emea eta amaren arteko

joku zahar hau dela,

nire oraingo maitaleak dioenez.