Poesia kaiera
Poesia kaiera
Philip Larkin
itzulpena: Juanjo Olasagarre
2023, poesia
64 orrialde
978-84-19570-16-1
Philip Larkin
1922-1985
 
 

 

Urrats tristeak

 

Pixa egin ondoren itsumustuka ohatzera itzultzean

errezel lodiak baztertu eta asaldatu egin naute

hodei azkarrek, ilargiaren garbitasunak.

 

Goizeko laurak: horra itzal iltzatuko lorategiak

haizeak zulatu leize lako zerupean.

Honek badu zerbait irrigarria:

 

nola ihes egiten dien ilargiak

kanoi-kea bezalako hodei laxoei,

(behean harri koloreko argia teilatuak zorroztuz)

 

gora eta absurdo eta bakar.

Amodioaren pilula! Artearen domina!

Oi oroimenaren otsoak! Mugagabetasunak! Ez,

 

hotzikarak hartu nau gora so egitean.

Begirada zabal honen laztasuna

distira eta urruti-mirako soiltasun singlea

 

gazte izatearen indarraren eta oinazearen

hondarra dira; ez dira atzera etorriko

baina hor daude, bere-berean, beste norbaitendako.

 

Sad Steps

Groping back to bed after a piss / I part thick curtains, and am startled by / The rapid clouds, the moon’s cleanliness. // Four o’clock: wedge-shadowed gardens lie / Under a cavernous, a wind-picked sky. / There’s something laughable about this, // The way the moon dashes through clouds that blow / Loosely as cannon-smoke to stand apart / (Stone-coloured light sharpening the roofs below) // High and preposterous and separate — / Lozenge of love! Medallion of art! / O wolves of memory! Immensements! No, // One shivers slightly, looking up there. / The hardness and the brightness and the plain / Far-reaching singleness of that wide stare // Is a reminder of the strength and pain / Of being young; that it can’t come again, / But is for others undiminished somewhere.