Asaldura

                1

Itolarri zen suzko argiaz,

eta haren soa tximisten pare.

Ikaretan ni: honek agian

ote nazakeen osoki bare.

Makurtu zen: ahal balu erratea...

Nire bisaia odol ezean.

Bizitza estal dezan maiteak

hilarri baten gisa berean.

                2

Ez nauzu maite? Soa hor al da?

Zein eder zaren, deabruarren!

Baina ni orain ezin hegalda,

umez hegalak nituen arren.

Lanbroa jabe nire begiez,

nahastuz gauzak eta aurpegiak.

Tulipa gorri bat besterik ez:

paparraldean duzu eskegia.

                3

Obedituaz kortesiari,

nigana heldu zen, hain barretsua,

pixka bat txeraz, pixka bat nagi,

musuz ukitu zidan eskua,

aurpegi zahar misteriozkoen

bere begiak niri begira.

Hamar urteko nire estira,

oihu eta gau insomniozkoez

ele isila ebaki nuen

baina ebaki arras alferrik.

Nigandik alde egin zenuen,

arima argi eta hutsik dut berriz.