—239—

Ibiñagabeitia'tar Andima'ri

1965-IV-11

        Adiskide maitea,

        Aldi ontan nik ere, urtebete ez ba da ere, askotxo luzetsi dut erantzutea. Barkatu arren: azken illabeteotan bi aldiz gripaturik egon naiz; ori gauza gutxi da bañan gañera sekulako makurrak eta beaztopak izan ditut ene lantegian —eta oraindik ere ba ditut. Pentsa dezakezun bezala, ez nuen idazteko gogo aundirik. Bañan ez du balio ortzaz luzaroago itz egitea, danok orrelako makurrak izaten baititugu, edo beintzat gu bezalako jende apal eta dirugabekoek.

        Zure berri onek asko poztu ninduten, batez ere beldur izan nintzalako gaxorik egon ziñela edo. Bearrik Miren Gurutz Irizarrek noizik bein zure albistak ematen zizkidan. Zure latiñeko itzulpenak atseginekin irakurriko ditut, agertuko direnean, zure idaz-lan guztiak bezala.

        Nik ez dut ezer geiago idazten. Dakizunaz, nere azkenengo lanek ez dute arrera onik ukan euskaltzaleen artean. Zeazkiago mintzatzeko, ez dute arrerarik batere ukan, ez baidizkidate argitaratu nai izan. Alaz ere, euskaltzale batek esan dit bein libertate osoa neukela aldizkarietan edozein gaiez idazteko, filosofia, erlisioa ta politika kendu ezkero... eta zertako ez nuen edertiaz idazten... Bainan beldur izan naiz gai ortzaz idaztean ere demo-kristauen dogma bat edo beste oarkaberik ikutu nezakeala eta naiago izan dut ene luma autsi.

        Ai! zer erri parregarria gurea... Euskera eta Euskaldunak maite nituelako —puntu guztietan aiekin aburu bateko ez ba nintzan ere— eta zer-edo-zer kausa orren alde amabost urtez lan egitera saiatu naizelako, iraindu, arbuiatu ta beztu naute edo, onenean, bertan-bera utzi naute. Ainbat gaizto... ene gaztaroko ametsari uko egitera bortxaturik aurkitzen ba naiz orain, ameskide-gabez. Iñozoegi izan naiz ere ene jokabidean.

        Alaz ere, joan dan ilbeltzean inguru bat egin nuen Euskalerrian, Zuberoan batez ere, bainan Donostian ere bai, itxaropen-gai zertxobait eia aurkituko nuenetz. Alperrik ordea. Gañera Donostiako adiskideak ere elkarren artean asarraturik daude, geientsuak. Dana dala, Parisera itzuli ezkero, ez dut aien berririk. Peillen ere ez dut ia iñoiz ikusten, ezkondu zenetik —geienetan gertatzen den bezela (bainan ez beti, zorionez).

        Krutwig ere arroztu zait: marxismuari osoki emana da (judu odolak gaiña arturik), eta saiatu da beste gaizkide batzuekin (euskaldun, bretoi, frisiarrak) bazterrak naastu bearrez. Azkenekotz, Belgikara igesi joan bear izan du; andikan ere bere judeo-euskaldungoaren alde ari da —eta azkenekotz, jakin erazi diegu, nik eta minoritate-lagun zenbaitek—, berari ta aren irizkideei, aien nazionalismu ethniko-ezkertarraren etsai agertuko giñela emendik aurrera. Ez dakit azkenekotz ulertu dutenetz ni eta nere lagunok beste arraza batekoak gerala (odolaren eta ideologiaren aldetik), eta ez degula geiago norbait kidetzat onartuko, euskera edo bretoia edo beste izkera minoritari bat ikasi duelakotan.

        Ez dut uste balio duenik Enbata-ko demokristau progresistak eta burges ttipiak, edo ETAko sasi-terroristak edo Eskualtzaleen Biltzarreko bazkaltzaleak aipa ditzadan. Guztiotatik bazter bizi naiz.

        Bainan ez dut geiago eskutitz au luzatu nai. Ziur izan zaite, zer nai den, zure adiskidetasuna beti estimatuko dudala, eta zure berri onak pozez artuko ditudala.

        Zure

        ''' Jon Mirande.

        Onekin batera, ene foto bat, druida-jantzitan artua, igortzen dizut, bai eta ene onespen druidikoa, Sukellos, Lugus eta Dana-ren izenean. Ala biz.