—144—

Peillen'dar Txomin'i

1959-II-1

        Sieg Heil!

        Adiskide maitea,

        Eskerrik aunitz zure eskutitza gatik Txampain-erri zoriontsutik igorri didazuna. Damu dut hala ere zu ez ikusia bazter horietara joan baino lehen, bainan pentsatzen dut Bazko-garaian elkar ikusi aal izango dugula.

        Berri gutxi dut zuri kontatzeko. Mitxelenaren eskutitz bat artu nuen —pozik zegoen ene idazkia Cornish delako izkuntzaren gainekoa izanik—. Egan'en argitara eman gai du, eta horrelako beste bat eskatu dit Frisiako izkuntza ta literaturaz —esan bainion bat asi nuela. Bestalde, galdegiten dit Schiller'en poema bat edo beste euskerara itzuli nai dudanetz, olerkari horren urtemuga bat (eriotza ala jaiotzarena den ez dakit) ba omen delakotz aurten.

        Beste iñoren berririk ez dut jaso. Andimari iñardespen bat zor diot —eta haren aldizkarirako ere zer edo zer bidali bearko diot— bainan ez dut uste orain artean egin dizkiodan artikuluek oiarzun aundirik izan dutenik, eta horrek ez dit biotz gutxi baizik ematen politikaz izkiriatzen jarraitzekotz. Adiskidantzak hala eskatzen du ordea...

        Azkenengo Egan ere izan dut —zuk ere bai noski. Asko gustatu zait, naiz ez dudan oraindik dena irakurri. Zuk ez al duzu ezertxo ere idatzi aldizkari hortarako? Poz aundia nuke zure beste idazlan bat pinturaren gainean irakurriko ba nu —edo lato sensu, Antzearen gainean, adibidez, India, Japonia edo Sinako an tzeaz.

La Tour Saint-Jacques aldizkariaren azkenengo zenbakia ere agertu berri da. Deus ez dakar aldi hontan pinturari buruz, bainan, halarik ere, nai ba duzu, igorriko dizut. Urrengoa asko interesanta izango bide da, drogaren gainean baitateke. Ez al duzu armada hortan norbaiten gandik —oin-beltz baten gandik esaterako— kif'ik eskuratzeko posibilitaterik idoro? Experimentu berri horrek balio luke, goi-arnasa eratortzekotz baizik ez ba litz ere... koñaka —edo txampaña— ez baita naikoa!

        Aipatu nizun ipuina bukatuxerik dut —garbitan ipintzen ari naiz orain—, eta amar bat egunen bururako egiñik duket. Luze samarra da —Alos-Torrea-ren heinekoa gutxi gora-beera—; eta gaia oso berezia: maitasun-kondaira bat, 30 urteko gizon baten eta 11 urteko nexka baten elkar maitatzea kondatzen duena, ots, euskerazko Lolita bat (naiz ez dudan zoritxarrez V. Nabokov'en lanegiña irakurri aal izan). Mitxelenari bi itz esan diot hortzaz, eta erantzun dit aldizkarian publikatzeko alegiñak egingo dituela. Bainan beldur naiz ezin ditekeala, zati zenbait aski erotiko baitira —naiz funtsez oso garbi eta sentimentala den. Bearbada, liburu txiki antzean aterako dut, zentsurari iges egiten aal ba dio. Nai ba duzu, kopia bat bidaliko dizut, zure aburua jakin nai bainuke, formari eta funtsari buruz (ez naiz ausartzen Urrestarazuri erakustera!).

        Beste lan batzu egin gogo ditut hartatik landa. Irudimena berpiztu zait azkenekotz, eta ideia asko ba dut. Bainan astia urri, bai eta ondikotz, biotza ere; irakurle ispiritu zabal geiago ba lira oraindik! Bainan, berriz ere gure erritarren konformismuak nazkaturik naduka.

        Zure berri onak laster izateko esperantzan, aldi hontako uzten zaitut, adiskide maite hori.

        Buddhak zuhurtzia eman dizula!

        J. Mirande eta Ayphassorho'ko.

        P.S. Aaztu gabe: Fuera De Gaulle!