BAZKARIA
Noizbehinka erlojura doaz zure begiak
bexamela eta kroketei izkin eginda, ez ordea
pentsatzeko zeinen den bitxia denbora,
nola duen dena aldatzen eta desegiten,
nola dituen estutzen etxeak unez une, eta
nola gaituen pixkanaka uzten gero eta bakarrago,
baizik eta bizitzak ematen duen Larritasun horrekin
klasetik noiz helduko naizen kalkulatzeko.
Eztabaida beharrik gabe hartu zaitu sukaldeak zentrotzat
eta errepikatzearen errepikatzez soilik
leuntzen diren keinu horietako batez bukatu duzu
zure bodegoi barrokoaren prestaketa,
mahaian atondutako plater eskergaren gainetik
ostera ere erlojuari begira jartzeko, patxadaz orain,
demiurgo zaharraren Lasaitasun harroz.
Ni heldu naiz orduan eta, orain gutxira arte
aitonarena zen aulkian eserita, zu zeu
zure kreazioak, zure semeak, zure denak
txiki-txiki egin eta banan-banan irentsi ditut
eguneroko bizitzaren (baina ba al da
egunerokoa ez den bizitzarik?)
gordintasun arduragabez, eta hala desagertu da
berriro ontzi garbigailuaren erosotasunera
eguerdiroko kosmos Xehe hau;
hain sortzailearen sortzailearena den
zure irribarre gero eta nekatuagoaren pean.
© cc-by-sa Iņigo Astiz