—92—

Ibiñagabeitia'tar Andima'ri

1955(?)-X-10

        Adiskide mina,

        Eskerrik asko zure eskuthitza gatik; ez dakit oraindik Guatemalan zaudenetz ala dagoneko Venezuelaratu zarenetz; zer nahi den, zure leheneko zuzenbidera idazten derautzut, nire guthuna nola ere baita helduko zaizulako itxaropenean.

        Ez nerauzun nire idazlanaren hamaia igorri eta egia erraitekotz, ez dut oraindik ere hamaitu: alabaina jakin behar duzu orain duela bi hilabethe nire ama berriz ere eri egon dela haren odol-tinka dela zio eta geroztik ez dut ezertarako gogo handirik, ez idazlanetarako ez eta eskuthitz idazteko ere.

        Bertzalde gauzak ez doazkit sobera ongi nire languan ere; alta orain batez ere, nire ama eri bait dago, nire aita zaharturik eta laster beraren lana uzteko beharrean non ere baita eta ni beraz biei lagundu beharrean, alde hortarik bereren segurtarzuna eta erosotarzuna behar nituke... Alderantziz gerthatu da.

        Ene bizimodua horrela izaiki, ulhertuko duzu alpher egoiten ba naiz. Ez dut astirik eta are gutiago gairik euskal irakurleen atseginerako zerbaiten ontzeko. Egia da ba ditudala bizpahirur gauzatto aspaldian idatziak, bainan ez derauzkitzut igorriko ez bait dute deus balio: nire biziaren zailtarzunek eta asperraldiek Goihatsa eta Olermena itzalerazi dituzte.

        Zeinbait aldiz, irudi zait nire barruko bulkoak, nire minak agert ahal ba nitza, aisago eramanen nitukeela; bainan azkenaz bertze, zertarako agert axolik ez dutenen aitzinera? Ongi dakit orain gutarik bakhoitza bakharrik dela munduan, batez ere zorigaizpeturik denean.

        Halaz ere nahi nituke behin nire sentimendu barrukoak irakurleari erran, korapilorik gabe mihian. Egiaz, sentimendu hau bakarra dut nigan sendi: gorrotoa, gizarte eta gizaki guztien eretzean —gizabide, aberri, algartarzun, hitz hoik ditute bethi aiphu, eta izan daitekean baino berkhoiago dira guztiak. Niketz, pensatzen dudanean laster hogoi eta hamar urthe ditudala, eta heietarik hamar galdu ditudala nire aberkideen alde zerbait egin nahian, orain nire burua soilik, beharrunean aurkhitzeko, geroago, eta areago hola naizatekela dakidalarik, errabiaturik nago nire ergelkeriaz.

        Barkha, othoi, nire atheraldi kirets hoik, zu ene adiskide egon zarenak. Nahiago nuke gauza atsegingarriagorik zuri igorri, bai eta idazlanik ere. Itxaropen dut nire gogo-giroa enthelegatuko duzula hala ere, eta gaizki erranak barkhatuko derauzkidazula. Bihotz-bihotzetik zorion eta ondore on ophatzen derautzut Venezuelako bizialdi berrian, zure ilobaren alboan. Zure itzulpen ederra (Bukolikak) Euzko-Gogo-an irakurri dut eta bekhaiztu zaitut zure euskara ederra gatik, antzea higatzen ari delarik.

        Segur aski, Irizartarrak Caracasen ikhusiko dituzu. Maria Cruz-ek zeinbait aldiz idazten deraut, Pelik ez gehiago. Goraintzi emaiezu ene izenean. Ez nehori aipha nire bizimoduaz eta gogo-giroaz eskuthitz hontan erran derauzkizudanak.

        Milesker Euzko-Gogoa gatik, gehiago idazten ez dudan arren igorri bait derautazu. Ene agurrik amultsuenak har itzazu, adiskide maite horrek, eta ene aita-amen ganikakoak ere. Erantzun iezadazu zure Venezuelako bizimoduaren berri emaiteko.

        Zure lagun leial bethi den

        ''' Jon Mirande.