ITURRIAK

Aspalditik ez du urik edaten karriketako iturrietan.

Ez bertako kanilatik zuzenean bederen.

Gibelean gelditu zaio haurtzaroa, arrunt gibelean:

batek daki nolako ura edanen dugun!

Ilusioak eta ametsak aspaldian ordezkatu zituen

eguneroko errutinagatik.

Gaur lanetik etxera bidean

lipar batez begirada jaso du:

haurtxo bat jostetan iturri baten ondoan, paperezko

irudimenarekin nabigatzen, egarria oparo asetzen.

Istantean oroitu da, berari ere

plisti-plasta ibiltzea gustatzen zitzaiola

udako arratsalde sargoritsuetan

gurasoen etxearen ondoko iturrian

egarria iturriko kanilatik asetzen zuenean.

Orduan paperezko itsasontziak inprobisatzen zituen

plazako hamaika errekatan nabigatzeko.

Lipar batez oroitu da, haurtxo hori ikustean.

Gero, inoiz izan ez duen amets baten gisara,

etxe aldera abiatu da. Fite.

Gizon kamutsak ez dio zentzurik aurkitzen

etxe ondoko iturriari, herdoila baizik ez kanilari.

Iturri hori haurrentzako jostailu soila baita beretzat.

Denbora galduetako monumentua.