Poesia kaiera
Poesia kaiera
Seamus Heaney
itzulpena: Xabi Borda
2017, poesia
64 orrialde
978-84-17051-05-1
Seamus Heaney
1939-2013
 
 

 

Euriaren dohainak

 

 

                  I

 

Egunetan

bat-bateko zaparradak eta euri txikia atertu gabe.

Ugaztuna geldi,

lastozko hanken gainean lokatzetan,

bere larruak iragartzen dio

eguraldia.

 

Uholdearen mutur zorrotzak

ibaia igarotzeko harriak miazkatzen ditu

eta guztia erauziz doa.

                                                     Bere bizitza

ibitik igarotzen du inoren marmarrari adi.

                                   Ur mailari galga jarriz.

 

 

                  II

 

Hondatutako soroetan zangoak uretan dabilen gizonak

uholdearen kristala hautsi du:

 

lohi-urezko lore bat

bere islarantz ireki da

 

nola ebaki baten arrasto gorri irabiatuak

azpil batean.

 

Palaz berdindutako

ildo urperatuetan dabil

 

eskuak aztarrika, nahitaezkoa duen

atlantida hori. Ondoren

 

ereiten zuen tokira itzuli da

eta zerua eta lurra

 

lur landua haztatzen duten besoen artean

ohi bezala isurtzen dira.

 

 

               III

 

Euri-urak batzen zirenean

gau guztian harrabotsa

izaten zen ibian.

Kalean hezitako belarriek

 

ohiko solasaldiak

jarraitu ahal zituzten, haizea

etxearen hormapikoan zehar,

Moyola harpa jotzen

 

hartxintxarrezko ohatzean:

egun argiz erretenak oro

euren doinuz mukuru

eta istil-upelak gainezka

 

negar luzean.

Entzumena zorrozten dut

ausentzia bati adi —

odolaren dei elkarbanatuarekin

 

dator

dilubio-aurretiko jakintzarenganako nire gosea.

Hilen ahots eztiak

mismisean ari dira ur ertzean.

 

Galdetuko nieke

(nire seme-alaben hobe beharrez)

galdutako uztez, ibaiko lokatza

glasatzen duen buztin egosizko zolaz.

 

 

               IV

 

Eztarri-hotsez ur gorriak

bere izaera letreiatzen du: Moyola

bera da bere partitura eta harmonia,

 

emari honetan

iltzatzen ditu bertakoak,

ihien musika, kantore zahar bat

 

hango behe-lainoak hats eginez

bokalen eta historiaren bitartez.

Ibai hazi bat,

 

Maitaketa-deia sortzen da

ni atsegiteko, Dives,

larre komunen biltzaile hori.

 

Gift of Rains

I

Cloudburst and steady downpour now / for days. / Still mammal, / straw-footed on the mud, / he begins to sense weather / by his skin. // A nimble snout of flood / licks over stepping stones / and goes uprooting. / He fords / his life by sounding. / Soundings.

II

A man wading lost fields / breaks the pane of flood: // A flower of mud- / water blooms up to his reflection // like a cut swaying / its red spoor through a basin. // His hands grub / where the spade has uncastled // sunken drills, an atlantis / he depends on. So // he is hooped to where he planted / and sky and ground // are running naturally among his arms / that grope the cropping land.

III

When rains were gathering / there would be an all-night / roaring off the ford. / Their world-schooled ear // could monitor the usual / confabulations, the race / slabbering past the gable, / the Moyola harping on // its gravel beds: / all spouts by daylight / brimmed with their own airs / and overflowed each barrel // in long tresses. / I cock my ear / at an absence - / in the shared calling of blood // arrives my need / for antediluvian lore. / Soft voices of the dead / are whispering by the shore // that I would question / (and for my children's sake) / about crops rotted, river mud / glazing the baked clay floor.

IV

The tawny guttural water / spells itself: Moyola / is its own score and consort, // bedding the locale / in the utterance, / reed music, an old chanter // breathing its mists / through voweIs and history. / A swollen river, // a mating call of sound / rises to pleasure me, Dives, / hoarder of common ground.