Segmentazioa

Pertsonaiaren sorkuntza prozesuan gorputzaren lana ataletan bereizteak prozesua erraztu dezake. Ezin da dena batera hartu, eta gorputzaren segmentazioak, lan konkretuago batera eramaten gaitu. Adibidez, pertsonaiaren ibiltzeko modua landu dezakegu gure kontzientzia guztia hanketara eramanez. Eta mekanika hartzen dugunean, kodifikatu egingo dugu. Demagun, amona zahar bat antzeztea tokatzen zaigula. Bada, bere ibiltzeko manera kodifikatuko dugu. Bere eskuen posizioa eta irudia. Bizkar eta lepo-hezurraren forma. Eta horrela gorputzeko atal guztiekin. Aktore batek, pertsonaia baten eraikuntzan ezin du dena batera hartu, lana zatikatu egin behar du eta ongi azpimarratu memento bakoitzean zer ari den lantzen. Ikasgai garrantzitsua da hau. Kathakalian metodologia hau argi ikusten da: aktore baten entrenamendua, adibidez, sailkatuta dago. Ikasten dituzu eskuen mugimenduak, mudrak, gero aurpegia, begiak, hankekin dantzak eta erritmoak, tsuripu edota energia mugimenduak. Atalka ikasten da eta gauza bakoitzaren mekanika eta domeinua daukazunean hasten zara guztia lotzen. Ikasitako mekanika horri poetika bat ematen.

      Gorputzaren fragmentazioak ere mugimendua dakar. Ekintzan dagoen gorputz batek interes gehiago pizten du publikoarengan. Forma aldetik ere, segmentazioa, ekialdeko antzerki-dantza tradizionaletan argi hauteman daiteke. Baliko aktore edota Indiako kathakaliko aktore baten gorputzetan segmentazioaren lana nabaritzen da.

      Panpina baten aurpegia beti berdina da. Zein mugimendu kalitate jartzen diozun, panpina horrek gauza ezberdinak adieraziko dizkizu. Urduri dagoela. Edo lasai. Pozik. Edo triste.

      Segmentazioa, beste modu orokorrago batean ere azter daiteke. Adibidez, obra bateko dramaturgia baten barruan, ongi dago beti zatika lan egitea. Guztia muntatu edo antolatu baino lehen, zati txikiak hartzea. Osotasuna kontrolatu ahal izateko hobe da txikitik handira hasita. Zatika. Segmentazioarekin lan egiteak onurak ekartzen ditu.