Antzerkia! Antzerkia… zertarako?

Txikitan nire ilusiorik handiena oholtza gainean antzerkia egitea zen. Ez nekien gauza askorik antzerkiari buruz, baina barrutik ateratzen zitzaidan zirrara ikaragarria zen. Bokazioa, ilusioa, magia, burugogorkeria… batek daki!

      Denbora joan ahala eta pixka bat koskortu nintzenean, barne sentimendu hura atera beharra neukan. Ez neukan inongo arrazoirik, ezta nire nahia defendatzeko inolako argudiorik. Are gehiago, ezin nuen hitzik aurkitu hura azaltzeko. Baina momentua iritsi zen eta:

      -Ama, aktore izan nahi dut.

      -Zeeeer?

Antzerkia egitearen ideia hori, egia esan, ez zegoen nire alde. Hau da, nire bihotza ezin nuen nire amarekin partekatu. Alde batetik, antzerkia egitea zen nire desioa, baina, bestalde, nire bihotza amarekin partekatu nahi nuen. Nire nahia zela erakutsi, gai nintzela azaldu eta nire ilusioa zela ulertarazteko antzerki obra bat egin nuen. Nire herriko lagun Aitor Zuberogoitiak idatzi zidan Absurdoari buruzko gogoetak bakarrizketa zuzendu eta interpretatu nuen. Estreinaldi egunean amari malko batzuk eta bihotza lapurtu nizkion.

      Argi zegoen nire nahia antzerkia egitea zela, baina hori ez zen nahikoa. Nahia gauza bat da, eta nahi den hori lortzea beste bat. Orduan, txikitako amets hura praktikan jartzeko hitz zehatza aurkitu nuen. Ofizioa. Aitarengana joan eta zera esan nion:

      — Aktore izanda, antzerkitik biziko naiz.

      — Zelaaaan?

Garai hartan, gogoratzen naiz Mikel Garmendia aktore ohiak erdi txantxa erdi serio esandakoak: “Aktore izan nahi duzula, ezta? Eta… jan, asko jaten al duzu?”. Aitak ere entzun zituen berba ironiko haiek eta bere ardura nabaria zen. Zaila egiten zitzaion aktorearen ofizioa ulertzea. Baina nik neureari eutsi nahi nion eta buru-belarri sartu nintzen antzerkiaren bideetan. Fede eta borondate faltarik ez nuen eta seriotasun osoz hartu nituen ofizioaren betebeharrak. Baina, nola konbentzitu aita?

      Egun euritsu horietako batean, opari batekin etorri zitzaidan aita. K. Stanislavskiren Un actor se prepara liburua eman zidan. Bizitza osoan gure aitak oparitu didan liburu bakarra izan zen hura. Nik ez nuen bera konbentzitu, berak ni bai, ordea.

      Sentimenduak gori-gorian nituen. Iritsi zen antzerkira dedikatzeko ordua jada. Zeruertzik gabeko bide luze bat neukan bihotzean. Maleta eginda neukan. Amona agurtzeko ordua iritsi zen. Bere gelara sartu eta ohean zegoen etzanda, triste-triste. Hurbildu, muxu bat eman eta zera esan nion:

      — Madrilera noa.

      — Zertarakoooo?

Nik banekien zertara, baina ezin izan nion inoiz azaldu.

      Hamabost urte pasatu dira jada, eta gure herrian gauzak ez dira asko aldatu. Are okerrago, batzuetan ilusioa galdu dudala sentitzen dut. Maleta zaharkituan ez dut ezer aurkitzen. Hutsunea. Kamusada. Izugarrizko tripako minak izaten ditut gaur egungo politika kulturalaren jarreraren aurrean, bihotzeko min handia daukat gizarte hermetiko, egoista, kapitalista, krudel honen aurrean. Ignorantziaren erreinuko politikook! Esan egidazue arren, inoiz galdetu al diozue zuen bihotzari zer, zelan eta zertarako existitzen den antzerkia?

      Gure amona aspaldi hil zen. Antzerkiak, ostera, bizirik dirau. Egunero-egunero antzerkiaren eremu poetikoa hiltzen duzuen garai modernoetako borrerook! Antzerkiak bizirik dirau, eta ez da, ez, zuen bihotzari esker. Zertarako behar ditu antzerkiak zuen bihotz ustelduak? E? Zertarako?

2005eko abendua, Nabarra