LEHENDAKARIA DESERRIAN

                              Hemen dena zait arrotza: erro gabeko zuhaitzak,

                              oinarririk gabeko etxeak, beirazko euria,

                              argizari usaindun loreak.

                                                                          Zbigniew Herbert

Lehendakariak munstroaren sabela hartu du gordeleku

deserrian: Berlinera alde egin du naziengandik ihesi,

han sekula aurkituko ez dutelakoan.

Kontsul hegoamerikar baten izena hartu du.

Eta orain, mitinetara milaka lagun biltzen zituen

gizon ziur hura, frontera zihoazen gazteei

Carlton hoteletik hitz egiten zien gizon bulartsua,

orain bakar-bakarrik doa trenean. Ihesean galdu ditu

maletak eta, batek daki, beharbada herria bera ere bai.

Belgikako deserrian bonbaz hil zaion

arrebarekin gomutatu da, haren itxura hartu dio

trenean salamia eskaini dion baserritar alemanari.

Lehendakariak deserrian liburu bakar bat

darama aldean, Plutarkoren Bizitza paraleloak.

Hark soilik laguntzen dio gauez loak hartzen.

Pasarte bat irakurtzen du behin eta berriz:

Alexandro Handiarena. Nola lasaitu zuen

inork mendera ezin zuen zaldi basati hura.

Nola hitz egin zion, belarrira esanez:

“Ez izan beldurrik, etengabe atzetik

jarraitzen dizuna ez da zure itzala besterik”.

Lehendakariak pentsatu du noizbait

Alexandrok zaldiari bezala berba egingo diola

bere herriari, belarrira mintzatuko zaiola

goxo-goxo: “Lasaitu zaitez, ez izan beldurrik,

atzetik doakizun hori ez da zure itzala besterik.

Gu denon itzala”.