Autopsia gela

Gazte nintzen gazte, hamar gizonen pare.

Edozertarako gai, ustez. Gaueko txandako zeregina

auzitegi-medikuak lana burutu ondoren

autopsia gela garbitzea bazen ere, bost. Desorduetan

amaitzen zuten beti: gaur goizegi, bihar beranduegi.

Laguntzeagatik edo, bistan lagatzen zituzten gauzak,

apropos eraikitako mahai hartan. Haur jaioberria,

arroka baino geldiago, elurra bezain hotz.

Edo ile zuriko gizonkote beltza,

bularra parez pare zabalik, bihotza eta birikak

buru pareko azpilera aterata. Ur-mahuka

turrustan beti, sabaiko argia itsugarri.

Eta, halako batean, zango bat, emakume zangoa,

mahai gainean luze… Zango zurbila eta ongi biribildua.

Garbi dago zertarako den. Ikusi izan nituen lehenago.

Eta, halere, arnasa eten zidan.

Ilunabarrean, etxerakoan, emazteak:

“Laztana, dena ongi aterako da. Aldatuko dugu

bizitza hau beste baten truke”. Baina ez zen

horren erraza. Sofan begiak itxita etzatean

esku artean estutzen zidan nirea. Auskalo

non neukan burua. Utzi egiten nion

nire eskua bere bularrean ipintzen. Batek daki noiz

zabalduko nituen begiak sabaira edo

zorura. Ene hatzak emaztearen zangoan galduta.

Zango epela eta ongi biribildua, ukiturik arinenarekin

zirkin egin eta sotilki altxatzeko gertu.

Baina gogoa nahasita neukan, kolokan.

Deus ez zen gertatzen ari. Denetik gertatzen ari zen.

Bizitza harri bat zen, higatu ahala zorrozten.