Posta

Lan-mahaian, semearen postal bat,

Frantzia hegoaldetik igorria. “Midi”,

hala deitzen dio berak. Urdina zerua. Ederrak etxeak

begoniaz mukuru. Edonola ere,

erreka jotzear dago, sosa

behar du lehenbailehen.

Postalaren ondoan, alabaren

gutuna, esanez bere gizon

abiadurazalea

egongelan moto bati puskak

kentzen dabilkiola.

Olo-ahia baino ez ei dute jaten,

berak eta umeek. Jainkoarren,

lagunduko ahal dio norbaitek!

Hortxe amaren eskutitza ere;

gaixotuta dago, burua galtzen ari da.

Kontatzen dit jada ez daukala

luzerako. Ez al nioke lagundu nahi

azken lekualdaketa hori egiten?

Ezingo ote nioke ordaindu

izan dezan etxe bat berarena?

Kanpora noa. Osteratxoa ematekotan,

hilerriraino, lasaitasun bila.

Baina zerua makur dago.

Gizen datoz lainoak, iluntasunak

puztuta, leher zorian.

Atarira inguratueran narrasti

aurpegia dauka postariak,

distiratsua eta uzkurra.

Eskua atzeratu du, kolpatzeko bezala…

Heldu da posta.