Garaitua

Atzean gelditu ziren hondakinak:

zure etxearen puskak ke jario,

suak hartutako udak, odol lehortua,

eta haren gainean grinatzen da —azken putrea—

haizea.

Zuk bidaiari ekiten diozu, aurrerantz, arrazoiz

etorkizun deitzen duten garairantz.

Ezein lur

ez baitaukazu;

ezein aberri ez baita,

ezta sekula izango ere, zurea;

ezein herritan ezin izango baita sustraitu

zure bihotz inor gabea.

Ezin izango duzu sekula —eta hain da erraza—

burdin langa bat ireki,

eta, besterik gabe, esan: “egun on,

ama”.

Nahiz eta, izan ere, eguna ona den,

larrainetan garia egon,

eta zuhaitzek

beren adar nekatuak zuregana

zabaldu, eta fruituak edo gerizpea

eskaini, atseden har dezazun.