Albatros zaharra uste genuenak tronpatu egin gaitu, portu faltsura eraman du gure untzia lainopean. Eta etzanda gelditu da, lehorra jota, sabela zapartaturik, itsasora ezinik legokeen balearen antzo. Uhinek zakar astintzen dute, eta ez dago untzia husterik.

        Zerrazoia altxatzen hasi duelarik izututa gelditu gara: lainoa ez da lainozkoa, bele samaldak dira guregana etorki, untziaren hondakinetara gose. Hauen karranka zen salbamendura zetozkigukeenen arraun-marruma. Hobe Albatros madarikatu hura akatu bagenu. Bazterrik gabeko itsasoan holandestu behar bagenukeen ere.

        Estali dituzte kanoien ahoak, urratu dituzte belak, txirtxilatu dute gure bandera. Ah, mokoon karraska, untziak ekarri behar lukeen kontrabandaren zain zorroztuak. Hartu dituzte lekurik egokienak mariak behera egitean gure untziaren zauriari ekiteko. Untzia Belate berri egin da.

        Eztul egin dut, arnasa hartu dut, eta bizia salbatu nahi duenaren ahotsik beleenaz kantatu dut:

                ONE BALLAD FOR THE RAVENS

                        The ravens of black feathers

                        The ravens of white pen

                Eskerrik asko senide onak

                Poetak luma zuriko

                Banekien ez ninduzuela

                Itolarrian utziko

                Zatozte denok untziko

                Berriro elkar besarkatzeak

                Ez nau poztutzen gutisko

                Zuen eskas egin nuen sarri

                Nenbilela urrutiko

                Mendian edo huriko

                Zuek noiz irakurriko

                Nork du merezi lumadunetan

                Poesiaren koroia

                Ereinotzaren hostoan dabil

                Belea edo erroia

                Mihina ez du herdoia

                Mutuko ahal da behin betirako

                Erresiñola etoia

                Gure arraza ez da izanen

                Bere kantuen morroia

                Halaxe aitortzen ohi da

                Beleak jo zuen goia

                Gora dezadan moko betean

                Kaiolako ez den kanta

                Haren berdinik ez du basoak

                Hasten bagara karranka

                Ze sinfonia xarmanta

                Hura bai ezti hura bai eder

                Hura ez baita marranta

                Hura entzuteak bihotza hustu

                Egiten dit tantaz tanta

                Esaeretan esanda

                Belea berdintzen lan da

                Poeta zaharron bizimodua

                Ez da gauza erosoa

                Sekulan ere ez zaigu falta

                Lumakoen erasoa

                Hau ez da patu gozoa

                Entzun baldin baduzue inoiz

                Egin nintzela usoa

                Sinestazue bele lagunok

                Gezurra dela osoa

                Ni ez naiz hain inozoa

                Belea ez baita zozoa

        Jauzi egin behar izan nuen. Itsasoak arkaitzetara bota ninduen. Malkarrean gora abiatu nintzen ahal nolaka. Atzean zetozkidan beleak beleka. Zauri bete nintzen. Errota zahar bat topatu nuen baso bazterrean. Hela egin nuen. Bultza egin nuen atea. Arratoiez gainezka zegoen, baina irri karkaila zoro batean agurtu nindutelarik ohartu nintzen bele artean nintzela berriro: arratoi lumadunak. Hotzikara larru egin zitzaidan, bustia bainengoen.